Beyaz Da Bazen Yanıltır

1. Bölüm GÖREV

Çıkmaz sokağa giren Koray, telaşla etrafa bakıyordu. Ben ise silahıma sarılmış ona doğru yavaş yavaş ilerliyordum. Sonunda onu yakalamıştım. Çeşitli suçlardan aranan o suçluyu yakalamıştım. Nedense tam yakalayacağımız zaman bir şey olurdu ve elimizden kaçardı ama şimdi kaçamaz.

En sonunda olanları kabullenip bana doğru döndü. Yüzünde zoraki bir gülümseme vardı. Belli korkuyordu ama belli etmemekte kararlı. "Evet, Burcu komiser. Sonunda beni yakaladın." dedi evet yakaladım ama tam değil. "Eller havaya Koray!" diye bağırdım ama o duymamış gibi konuşmaya devam etti. "Bırak beni gideyim. Bu konuyu da konuşmamak üzere kapatalım." dedi ciddiyetle. Daha yeni yakalamışken asla bırakmam. O parmaklıklar ardına sokacağım onu. "Eller havaya dedim Koray. Seni bulmuşken bırakmamı bekleme benden." Bir anda kendi kendine gülmeye başladı. Ama bu sefer çok mutluydu. Ne olduğunu anlamamışken arkamdan bir ses geldi. Sanki yürürken bir şeyin üstüne basarsın ve o kırılır ya onun sesi. Kesin arkamda birileri vardı. Etrafa göz ucuyla bakınırken çöplerin yanındaki cam dikkatimi çekti. Arkamın yansımasını onda görüyordum. Biraz dikkatli bakınca iki takım elbiseli adamları gördüm. Birinin elinde sopa sandığım şeyi tutuyordu. Yavaş yavaş yaklaşmalarını bekledim. En sonunda aramızda üç adım kala eğilerek arkamı döndüm ve elinde sopası olanın bacağından vurdum. Tam öbürüne dönecekken o hızlı davrandı. Ayağıyla elime vurmasıyla silah elimden havaya fırladı. "Hay ben senin" diye kendi kendime söylenmeye başladım. Ne yapacağıma hızlıca vermem ile yan taraftaki çöp torbasını alıp yüzüne attım. Bu bana zaman kazandırır. Olduğum yerden ayağa kalkarak yüzüne iyi bir yumruk atmam ile adam yere yığıldı.

Yerde duran silahımı alacaktım ama yerde yoktu. Etrafa bakınırken Koray'ın elinin bana doğru tuttuğunu anladığım an ona döndüm. Evet, silahım ondaydı. "Hadi kalk, şunu tut!" diye bağırdı yerde yatan adamına. Yüzüne yumruk yiyen hızlıca ayaklanıp ellimi arkamda birleştirdi. Yeter ama diye bağırasım geldi. Her seferimde elimden kaçan bu adamı bir daha kaçıramam. Ne olursa olsun onu yakalayacağım. "Seni burada öldürürdüm ama olmaz. Dua et ki o istemiyor. Yoksa buradan cesedin çıkardı Burcu komiser." dedi ciddiyetle. Peki bahsettiği o kişi kimdi? Kim istemiyordu?

Koray yanımdan uzaklaşıp gidiyordu. Ortaya bombayı koyup gidiyordu. Ama olmaz, gidemez. Elimi tutana hafif yandan baktığımda sabit şekilde duruyordu. Kafası tam kafamın arkasındaydı. Kafamı geriye hızlıca atmam ile beni tutmayı bırakıp burnunu tuttu. Bende hemen arkamı dönüp Koraya bakındım. Silahımı yere bırakmasıyla arabaya bindi. Ben koşmaya başlamam ile ilerlemeye başlamıştı araba. Koşup yerdeki silahımı aldım ve düşünmeden gelen arabanın önüne atladım. Ya Koray'ı alacaktım ya da alacaktım. Başka seçenek yoktu.

Araba ani firen yapmasıyla durdu. Mavi renk de spor bir arabaydı. Şoför kapısı açılmasıyla takım elbiseli, mavi gözlü bir adam indi. Sinirle ve korkmuş bir halde bana söylenmeye başladı ama onu dinleyecek vaktim yoktu. Adamın yanından geçip şoför kapısına doğru ilerledim. Tam binecekken önüme geçti. Mavi gözlerine baktım, sadece öfke vardı. "Bak polisi çağırırım senide içeriye attırtırım!" diye bağırıyordu. Tek bir kelime etmeden cebimdeki polis kimliğimi ve rozetimi gösterdim. "Ayağına geldi. Söyle bakayım şimdi kimi içeriye attıracaksın?" diye soruyu yönelttim. O cevap vermek yerine şaşkınlıkla kenara çekildi. Hemen şoför koltuğuna kuruldum. Tam gaza basacakken arka kapı açıldı. Dikiz aynasından arkaya doğru baktığımda adamın deniz mavisi gözleriyle denk geldim. Ne olduğunu anlamaya çalışırken pişkin pişkin gülerek konuşmaya başladı. "Seni bu arabayla yalnız gönderemem. Baya pahalı bir araba nede olsa." Hiç sevmediğim tip.

Olan biteni bırakıp gaza yüklendim. Araba o kadar hızlıydı ki Koray'ı yakalamama az kalmıştı. Onu hemen yakalamadan sadece takip edecektim. Nereye gittiğini, nerede saklandığını görürdüm en azından. Yurt dışından getirdiği kaçak malları da bulurduk belki.