Chained Love (El Señorita Series #2)

Chapter 39

Larissa's POV

"Huwag kang titigil sa pag takbo Larissa" saad ni mang Reynaldo sa akin. Tumango lamang ako sa kaniya. Hinahabol pa rin kami ng mga armadong lalaki. Hanggang sa makarinig na rin kami ng mga putok ng baril muna sa kabilang side ng dalampasigan. And because I stop a bullet hit me. Kusang dumampi ang palad ko sa braso kong natamaan ng baka at sa balikat kong tila sinusunog iyon ng bumaong bala. And then the next thing I know I am in the sand. Hawak ng dalawang brasong dahilan ng pag tumba ko.

"Ayos ka lamang? Sabi ko sayong huwag tumigil sa pagtakbo. Napaka tigas ng ulo mo Larissa" sermon niya sa akin ngunit nawala ang galit nito ng makitang umaagos ang dugo sa braso ko at likod.

Nakaawang pa rin ang bibig ko habang iniinda ang sakit ng mga sugat ko. I saw my sister shouted before firing. I saw Raiko run towards my spot and my father was firing too. Tila umahon ang saya mula sa kaloob-looban ko ng makitang nandito sila para sa akin. I saw my cousin Gavin too who was with them and a bunch of people I didn't know. But I am thankful that they've come. I am thankful that saw them here. Sinusundo ako.

"May tama ka Issa. Sino ang bumaril sayo papatayin ko" lumuluha nitong ani sa akin.  Umiling ako sa kaniya. He dry my tears then carry me. I hold at him kahit na mahapdi pa rin ang braso at balikat ko. I saw mang Reynaldo run after us while my sister and my father was shooting the other side.

"Iuuwi na kita. Iuuwi ka na namin. Tahan na" pag aalo nito sa akin. He kiss my forehead and I close my eyes. My Raiko. My Raiko was finally welcoming me home again. Mas lalong tumulo ang mga luha ko. Hinigpitan ko ang pag kakayakap sa leeg niya.

Nang malapit na kami sa dulo ay nakita kong umaatras na rin sila. May mga paika-ika at mga nakahawak sa braso. Pero kompleto pa rin naman sila habang pabalik na. The car was already heat up and ready to go when they reach it.

Nakita ko ring nandoon si Nana Ising. Kinakabahan siya habang nag hihintay. Noong masilayan niya ako ay agad siyang dumulog sa akin. Tinitignan ang lagay ko.

"May tama ka ineng. Kailangan ka ng mabigyan ng paunang lunas" bangit niya.

But my eyes was too heavy. I want to sleep. I need to sleep. I'm feeling tired. Too tired. Pero masaya pa rin ako na malamang nandito sila dahil sa akin. Para sa akin. Nandito sila dahil hinanap nila ako. Nandito sila para bawiin ako.

I was too happy thinking that the two man in my life look after me. find me and wishing me to be home again. And finally. I'm home. Already home.

Raiko's POV

Madaling araw pa lamang ay naka abang na kami sa isang dalampasigan. Karen was calling someone and checking something. Kinakabahan pa rin ako. Sobrang kabog ng dibdib ko.

"Hindi pa ba tayo pupunta doon at kukunin ang asawa ko?"

"Hindi pa. Pag sumugod tayo doon ay baka mas lalong mapahamak ang kapatid ko. Mag hintay tayo ng tamang tyempo hindi tayo pwedeng mag kamali" saad ni Karen. Sumang-ayon na lamang ako sa kaniya. She know this kind of stuff.

"Nabigay na ba ang papel?" Karen asked the other line, "That's good then. Mag hihintay na lamang kaming mag bigay sjya ng panibagong kolateral" she continue. When she put down the call ay agad naming napansin ang babaeng tumatakbo patungo sa dulo ng dalampasigan.

Ang boundary ng private property na ito at ang susunod na resort.

Balisa ang babae habang hawak ang sagwan at may hinihintay doon. Karen walk towards the woman. The woman didn't look at Karen. Ni hindi niya man lamang tinignan si Karen.

"Bakit  po kayo nandito?" She asked the middle age woman.

"May hinihintay lamang ako" maikling sagot niya. But Karen was Karen. She asked again.