Hemen hızlıca koşmaya başladim.Okuldan cıkmıştım.Tam bir anda kendimi yola attığımds hızlıca gelen bir araba gördüm.Araba üzerime doğru geliyor ben gözyaşlarımi silmeye uğraşıyordum.En son ne olduysa hatırlamıyorum.Kendime geldiğimde kaldırımın kenarında oturuyordum.Elinde bir bardak soğuk bir su vardı.Gözlerimi açınca karşımda Duygunun olduğunu farkettim.
Ne oldu bana Duygu? Dedim.
O da sessizce
"Az önce arabanın altında kalmaktan kurtardım seni şoka girdiğini için bayıldın"dedi.
Bende her ne kadar zorla da olsa tesekkur etsemde içimde hâla ona karşı bir sinir,bir öfke vardı.Şu anda bu konuyu konuscak durumda degildim.İçimden bir ses senin yüzünden çarpıyordu araba diyordu. Eğer ben kafamı kaldırana kadar gitmeseydin peşinden koşmak zorunda kalmayacaktım.Ama su anda ona mecburdum eve kadar tek başima gidemeycektim.Nedense çok korkmuş hala şoktaymış gibi hissediyordum.Çok inatçı birisi olduğum için kendim gitmeye kararliydım.Duyuya ben gidiyorum diyince;
"Ben yardım edim istersen eve kadar dedi."
Ben hayir diyerek terslemiştim onu.Ayağa kalktığında dengemi kaybedip yere düştüm.Bu sefer beni dinlemeden Duygu ;
"Bana sinirli olduğunu biliyorum ama bırak seni eve kadar götürecegim dedi".
Hiçbirşey diyemezdim çünkü diyecek birşey bulamıyor git gide daha da halsizleşiyordum.Belki beni eve götürünce annem bana birşeyler verir ve bu şoktan kurtulabilirdim.Bu giun üst üste 2 şok biraz ağır gelmişti bana.Sadece arabanın çarpası yüzünden şoka girmemiştim sanırm.Biraz da Duygunun suçuydu.
