Ayın Kıyameti

Tutsak kalp

Selam! Ben Güneş ama herkes bana ay diye seslenir çünkü ay ne kendini aydınlatır nede etrafındakileri.Ben de ne kendimi mutlu ediyorum nede etrafımdakileri.Ben de istiyorum mutlu olayım çevremdekileri mutlu edeyim ama olmuyor işte olmuyor.Neyse yaşım 16 lise 2 öğrencisiyim, hayatım engebelerle dolu bu yaşımda.Ben mi hayatı bekliyorum bişey yapabilmek için yoksa hayat mı beni bekliyor?Hiçbir şey anlamadım.

Geçen sene mart ayında onunla bir çocuk sayesinde tanıştım.İlk başlarda ona çok sinir oluyordum ama sonra beni kendine bağladı ve aşık etti.Nasıl sevgili olduğumuzu bile anlamadık o kadar hızlıydıki her şey.Ben aşka onun sayesinde inandım ve onun sayesinde bitti.İlk ayrılışımızda 1 hafta boyunca ağlamıştım . 1 haftanın sonunda geri döndü bende aptal gibi affettim çünkü aşıktım. Güzel anılarımız oldu başka bir ayrılığımızda onları düşünüp ağlamak içindi.Ayrıldık yine evet ama ilk ayrılık gibi değildi ne üzülüyordum ne de ağlıyordum. Sanki kalbimi buz çevirmişti. Karşıma bir sürü insan çıktı ama onun yerini dolduramadı.İntihar etçek olsam onun bakışları beni ölümden döndürebilirdi.İşte o zaman anladım aşk yoktu kıyamet vardı...

Okullar başladı ve yeni bir hayat.Mert diye bir çocukla tanıştım her şey çok güzel gidiyordu.Kendimi mutlu hissetmeye başlamıştım.Zamanla birlikte ona olan sevgim güçlendi.Ta ki beni başka kızlarla aldatana kadar.Anladımki aşık değildim ona.Bunu öğrendikten bir gün sonra dersteydik hoca bana soru sordu tam cevabı söyleyecekken arkadan bir ses geldi
"hocam Güneş yapamaz dedi."ona çok sinir olmuştum. Ben de ona cevaben
"Arkadaşımızın kuyruk acısı var her şeye karışıyor dedim." bütün sınıftan sesler yükselmeye başladı.Ona gülüyorlardı ve bu beni mutlu etmişti.Biraz utanmıştır diye mutlu oldum.O günün akşamı bana ondan taciz mesajları gelmişti, hayat bu kadar kötüydü işte...