YANGINDA ISLANMAK

7. Şapkadaki Tavşanın Sihirli Değneği

"Şapkadaki Tavşanın Sihirli Değneği"

"Kendimi aradım."
-Herakleitos

Geçmiş tenimde dolanan bir yılan gibiydi. Yılan, geçmişin bekçisi misali. Bu kez boynuma dolanmış ve kafasını kulağıma uzatıp tıslamıştı. Zehirini kalbime çoktan akıtmış ama ölmemem için panzehiri de vermişti.
Geçmiş, kalbime çoktan akılmış bir zehirdi. Zehir, kalbim kan pompaladıkça vücudumun içinde özgürce dolaşıyordu. Yılan bir kez daha kulağıma tısladı. Tıslaması bu kez fısıltı gibiydi.
"Cehennem." dedi tıslayarak. "Geçmişinin bedeli cehennem."
Yanacaktım, bunu zaten biliyordum. Yanmıştım, yanıyordum ve yanmaya devam edecektim. Ebediyen yanacaktım. Geçmiş benim üstüme asit yağmurunu andırırcasına yağmış ve boynumdaki yılan, zehrini bu kez ona akıtmıştı.
Geçmişin yağmur sadece benim üstüme yağmıyormuş anne, benimle beraber yanacak bir sürü kişi varmış baba.

"Ne hissettiğini biliyorum."dedi fısıldamaya devam ederek. "Bırak sana yardım edeyim." Gözlerim cehennemde beni yalnız bırakmayacak kahvelere dokundu.
Kimse bana yardım edemezdi. Bir günah işlenmişti ve bunun sorumluluğu bize çok küçük yaşta verilmişti. Şimdi aynı günahı işlemesem arafta kalır mıydım?
Cennetten umudumu ne zaman kesmiştim ki ben?

"Okul." dedim acı çeker gibi. Kemerin tokasını taktım ve ondan uzaklaşıp kafamı cama yasladım. Gözlerimi kapattım. "Geç kaldık."

•••

Okula gelene kadar hiç konuşmamıştık. Sessizlik bizim aramızdaki en kuvvetli bağ olmuştu. Ben susuyordum, o susuyordu. Gerçi ne kadar zamandır tanıyordum ki onu? Yine de bu böyleydi.
Okula geldiğimizde Buse'nin ön sıralarda birinin yanına oturduğunu görmüştüm. Geç geleceğimi söylediğim içindi. Çünkü genelde geç kalıcaksam okula gitmezdim. Yalnız oturmamayı tercih etmişti ve sorun değildi. Sırama geçip oturdum ve çantamı yanımdaki sıraya bırakıp uyku pozisyonumu aldım. Çok uykusuzdum. Genelde çok az uyusam bile bugün kendimi ekstra uykusuz hissediyordum. Gece boyu yürümüştüm ve bu bacaklarımın güçsüz hissetmesine sebep oluyordu.

"Onunla gelmiş. İnanabiliyor musun?" diye sordu bir ön sıramda oturan ismini bilmediğim kız. "Çocuğun haberi yok bence olanlardan." dedi yanındaki kız.
Sessiz olmaları için sesli bir nefes verdim. İkiside uyarıyı anlamamış gibi konuşmaya devam etti.
"En yakın arkadaş olduklarını düşünüyordum. Yaptığı şey çok iğrenç. O kızın kalbini hiç mi düşünmediler anlamıyorum. Hiç birimize kötülüğü dokunmadı." Okulun dedikoducu kızlarının tam arkasına uyumaya çalışmak. Gerçekten çok sinir bozucuydu.
"Sence kalbini düşünmüşler gibi mi? Resmen kızı kullandı. Hep kız o orospunun arkasını topladı." Bir kaç saniye sustular. Bu fırsattan yararlanıp uyumayı planlıyordum ki ikiside konuşmalarına geri döndü.

"Şuna baksana, nasıl umursamaz." Yanındaki kızdan gelen sinir bozucu kalem sesiyle tekrar sesli nefes verdim. Bu onlara son uyarımdı. Uykusuzdum ve bu beni normale göre daha sinirli yapıyordu. Yani eğer konuşmaya devam ederlerse sınıfa girdiğim ilk beş dakikadan kavga çıkarmış olacaktım.
"Hep öyle değil mi? Buse ağlasın, Buse arkasını toplasın..." Kimse görmesede kaşlarımı çattım. Buse'nin mi dedikodusunu yapıyorlardı? Üstelik ben varken? Kafamı kaldırdım ve ikisinede öyle bir baktım ki hemen sustular. "İşte şimdi bittik." diye fısıldadı az önce konuşan.
"Seni duydum." dedim buz gibi bir sesle. Sıramı ileri doğru itip onların sandalyelerine yasladım. Elimi yavaşça az önce konuşan kızın boynu ve omzu arasına koyup sıktım. Bu hareketimle boynunu bükmüştü ama sesi çıkmamıştı. "Kimse." dedim fısıldayarak. "Benim arkadaşım hakkında konuşamaz. Eğer konuşacak olursa da karşısında beni bulur. Bunu hala öğrenemediniz mi?" Acıyacak şekilde sıktığımda diğer kız gözlerini kocaman açarak arkadaşına baktı. "Sen tam bir canisin!" Bağırarak ayağa kalktığında sınıftaki herkes bize dönmüştü.