မတူညီသော ဆုံမှတ်များ

Part 18

***10years later***

ဝိုင်ဘားရဲ့ အလင်းရောင်မှိန်မှိန်လေးနဲ့အတူ တီးလုံးသံငြိမ့်ငြိမ့်လေးက ပျံ့လွင့်နေသည်။

Invitation card ကို လက်ကကိုင်ထားရင်းနဲ့မှ သုတကို ဝေလိုက်ရှာနေမိသည်။

ပြောတော့ ရောက်နေပြီ၊ ၀င်ပေါက်က စောင့်နေမယ်ဆိုပြီး အခုထိ ရှာမတွေ့။

၀င်ပေါက်က ဒီတခုတည်း မဟုတ်တာများလား။

၀တ်ထားတဲ့ Dressက နည်းနည်းရှည်နေတာမို့ လက်တဖက်က ဆွဲမလိုက်ရင်း တဖက်အလှည့် အထဲက ထွက်လာသည့်သူနဲ့ တိုက်လိုက်မိတာမို့ ဝိုင်တွေက ဆင်စွယ်ရောင်ဂါ၀န်တလျှောက် ‌စီးကျသွားသည်။

“ဟာ သွားပြီ”လို့ ရွတ်လိုက်မိရင်း အိတ်ထဲက Tissueထုတ်ကို ရှာနေရင်း လက်ကိုင်ပုဝါကိုင်ထားသည့် လက်တဖက်က မျက်စိရှေ့ရောက်လာပြီး စကားသံကြားလိုက်ရသည်။

“sorryနော်၊ ကျနော် တကယ်တောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ၊ မမြင်လိုက်ရလို့၊ အင်္ကျီက ပေသွားပြီ ၊ လဲလိုက်ရမယ်ထင်တယ်၊ ကျနော် တာ၀န်ယူပေးပါ့မယ်ဗျ”

ရုတ်တရက်ထွက်လာသော စကားသံကြောင့် ဝေ့လှုပ်ရှားမှုတို့ ရပ်တန့်သွားသည်။

ဒီအသံကို ဝေသိသည်။ မဟုတ်ဘူး မှတ်မိသည်။

မှတ်မိသည်ဆိုတာထက် ဘယ်တော့မှ မမေ့နိုင်သည့် အသံပိုင်ရှင်ဖြစ်သည်။

8နှစ်ကြာခဲ့တဲ့အထိ မျက်ရည်တို့က သစ္စာရှိတုန်းပါလား။ သူ့အသံနဲ့အတူ ဝဲတက်လာသော မျက်ရည်တို့ကို ချီးကျူးမိသည်။

ပေးထားသော လက်ကိုင်ပုဝါကိုလဲ လှမ်းမယူ၊ တောင်းပန်စကားကိုလဲ ခွန်းတုံ့မပြန်ဘဲ ခေါင်းငုံ့မြဲ ငုံ့ထားသော ရှေ့က မိန်းကလေးကြာင့် ဟန်သာ ဘာဆက်လုပ်ရမည်ကို စဉ်းစားမရတော့။

“ဝေ”
“ဟန်”

ရုတ်တရက်ထွက်လာသည့် အသံ၂သံကြောင့် ဟန်သာက အံ့ဩသွားပေမဲ့ ရှေ့က မိန်းကလေးက ဆတ်ကနဲ လှည့်သွားပြီး ဟန်သာနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်က လှမ်းခေါ်လိုက်သည့်သူထံကို လျှောက်သွားသည်။ အဲ့ဒီလူက သုတ။

ဟန်သာ ဘယ်သူလဲသိလိုက်တာမို့ နောက်က အပြေးလိုက်သွားရင်း လက်ကနေ လှမ်းဆွဲပြီး လှည့်လိုက်သည်။