Ευτυχώς ο Χάρρυ έφυγε και έτσι εγώ με την Στεφ μπορούμε να συζητήσουμε για το πάρτι, χρειάζομαι περισσότερες πληροφορίες για να ηρεμήσω τα νεύρα μου.
''Που είναι το πάρτι? Είναι σε κοντινή απόσταση?'' την ρώτα την ώρα που ευθυγραμμίζω τα βιβλία μου στο ράφι με αλφαβητική σειρά. Είναι μια συνηθεία..
''Βασικά είναι ένα πάρτι για κολεγιόπαιδα, σε ένα από τα μεγαλύτερα κολλεγιοσπιτα εδώ περά,» το στόμα της είναι ορθάνοιχτο καθώς βάζει και άλλη μάσκαρα στις βλεφαρίδες της «είναι ακριβώς έξω από την πανεπιστημιούπολη οπότε δεν θα περπατήσουμε αφού ο Nάιαλ θα μας πάρει.»
Είμαι ευγνώμων που δεν θα μας πάρει ο Χάρρυ, αν και ξέρω ότι θα είναι εκεί με κάποιον τρόπο το να είμαι σε ένα αμάξι μαζί του φαίνεται ανυπόφορο. Γιατί είναι τόσο αγενής? Θα έπρεπε μάλιστα να είναι ευγνώμων που δεν τον κρίνω έτσι που έχει καταστρέψει το σώμα του με τις τρύπες και τα τατουάζ. Ίσως τον κατακρίνω λιγάκι, αλλά όχι μπροστά του τουλάχιστον. Είναι απλά το ότι μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου τα τατουάζ και τα σκουλαρίκια δεν είναι αναμενόμενα, πάντα πρέπει να έχω τα μαλλιά μου χτενισμένα, τα φρύδια μου βγαλμένα και τα ρούχα μου καθαρά και σιδερωμένα. Είναι ακριβώς ο τρόπος που είναι.
''Με ακούς?'' η Στεφ λέει και γελάει.
''Συγγνώμη..τι είπες?'' δεν είχα καταλάβει ότι το μυαλό μου περιπλανιόταν.
''Είπα ας αρχίσουμε να ετοιμαζόμαστε, μπορείς να με βοηθήσεις να βρω τι να βάλω'' λέει. Τα φορέματα που έβγαλε έξω είναι τόσο ακατάλληλα που κοιτάζω τριγύρω να βρω την κρυμμένη κάμερα και κάποιον να βγει και να μου πει ότι είναι αστείο, μορφάζω σε κάθε ένα και εκείνη γελάσει, προφανώς βρίσκει την αηδία μου αστεία. Το φόρεμα, όχι, το κομμάτι σχισμένου ρούχου... που διαλέγει είναι ένα μαύρο φόρεμα που μοιάζει με δίχτυα ψαρέματος με το κόκκινο σουτιέν της να φαίνεται από μέσα, τουλάχιστον το κάτω μέρος είναι σταθερό αλλά έχω το προαίσθημα ότι θα το φορούσε ακόμη και αν δεν ήταν. Το φόρεμα φτάνει μόλις τις κορυφές των μηρών της και τα τακουνιά από τα παπούτσια της είναι τουλάχιστον τέσσερις ίντσες. Τα φλογέρα κόκκινα μαλλιά της είναι πιασμένα σε ένα τρελό κότσο με κάποιες μπούκλες να ξεφεύγουν τριγύρω και έχει περισσότερο μολύβι στα μάτια της από ποτέ.
''Πόνεσες όταν έκανες τα τατουάζ?'' τη ρωτάω ενώ βγάζω το καφέ μου φόρεμα.
''Το πρώτο πόνεσε λιγάκι, αλλά όχι τόσο πολύ όσο νομίζεις. Είναι περίπου σαν μια μέλισσα να σε συμπάει ξανά και ξανά'' Ανασηκώνει τους ωμούς της. Άουτς, αυτό εν ακούγεται καθόλου ευχάριστο.
''Ακούγεται φρικτό'' της λέω και εκείνη γελάει. Φαίνετε ότι με βρίσκει όσο περίεργη την βρίσκω και εγώ. Είναι περιέργως παρηγορητικό.
''Δεν θα το φορέσεις στα αλήθεια αυτό έτσι?''Η ανάσας κόβεται όταν βλέπει τοο φόρεμά μου.
Το χέρι μου γλιστρά πάνω στο ύφασμα, είναι το πιο όμορφο μου φόρεμα και δεν έχω φέρει πολλά ρούχα μαζί μου. Αφού παράλειψα να πάω στο μαγαζί σήμερα, πρέπει να βρω χρόνο μέσα στην εβδομάδα. Πρέπει να το σημειώσω πριν το ξεχάσω.
«Τι έχει το φόρεμά μου;»
Προσπαθώ να κρύψω ποσό προσβεβλημένη είμαι. Το καφέ ύφασμα είναι μαλακό αλλά ανθεκτικό, με το ίδιο υλικό φτιάχνονται και οι στολές για τις επιχειρήσεις. Το κολάρο πηγαίνει μέχρι τον λαιμό μου και τα μανίκια είναι τρία τέταρτα μακριά, φτάνουν ακριβώς κάτω από τον αγκώνα μου.
''Τίποτα..άπλα είναι τόσο..μακρύ;'' λέει.
''Είναι μόλις κάτω από το γόνατο μου'' υπερασπίζομαι το αγαπημένο μου φόρεμα.
''Είναι όμορφο, απλά πιστεύω πώς είναι κάπως βαρύ για πάρτι, θα μπορούσες να δανειστείς κάποιο δικό μου.» Προσφέρεται και εγώ γελάω.
''Όχι, ευχαριστώ, είμαι μια χαρά φορώντας αυτό.'' της λέω και βάζω στην πρίζα το σιδερό για μπούκλες.
