Τα μαλλιά μου είναι τελείως σγουρά και ενάντια στο πρόσωπο μου, βάζω δύο τσιμπιδάκια, ένα σε κάθε μεριά εμποδίζοντας από το μποστινό μέρος του προσώπου μου..
''Θέλεις να χρησιμοποιήσεις λίγο από το μέικ-απ μου?'' με ρωτάει και κοιτάζω ξανά στον καθρέφτη.
Τα μάτια μου πάντα δείχνουν λίγο μεγαλα για το προσωπο μου αλλα προτιμω να χρησιμοποιω λιγο μέικ απ, συνήθως βάζω λίγη μασκαρά και λιπ γκλοσ. Είμαι πολύ περήφανη για το πως προσέχω το δέρμα μου έτσι γιατί να θέλω να το κρύψω?
''Ίσως μόνο λίγο eyeliner" της λέω με ανασφάλεια.
Εκείνη χαμογέλα και μου δίνει τρία μολυβιά. Ένα μοβ, ένα μαύρο και ένα καφέ. Τα κυλώ ανάμεσα στα δάχτυλα μου αποφασίζοντας ανάμεσα στο μαύρο και στο καφέ.
''Το μοβ θα ταίριαζε τέλεια με τα γκρι μάτια σου'' μου λέει και εγω χαμογελάω αλλά κουναω το κεφάλι μου.
'' Τα μάτια σου είναι το ξεχωριστά, θέλεις να ανταλλάξουμε?'' αστειεύεται.
Εκείνη έχει πανέμορφα πράσινα μάτια, γιατί να θέλει να αλλάξει με τα δικά μου? Πήρα το μαύρο μολυβί και ζωγράφισα γύρω και από τα δυο μου μάτια την πιο λεπτή γραμμή που θα μπορούσα να κάνω, κερδίζοντας ένα περήφανο χαμόγελο από την Στεφ. Το κινητό της κτυπάει και εκείνη πιάνει το τσαντάκι της. ''Ο Nάιαλ είναι εδω'' με ενημερώνει και πιάνω και εγώ το τσαντάκι μου, φτιάχνω το φόρεμα μου και βάζω τα άσπρα μου Τομς παπούτσια. Η Στεφ βλέπει τα φλατ μου παπούτσια αλλά δεν σχολιάζει.
Ο Nάιαλ μας περιμένει ακριβώς έξω από το κτίριο και η ροκ μουσική που είναι στην διαπασών ακούγεται μέσα από το αυτοκίνητο με τα κατεβασμένα παράθυρα.
Δεν μπορώ να βοηθήσω παρά μόνο να κοιτώ γύρω μου για να δω ότι όλοι μας κοιτώνα επίμονα. Κρατώ το κεφάλι μου κάτω και όταν το σηκώνω βλέπω τον Χάρρυ να γέρνει προς τα κάτω στο μπροστινό κάθισμα. Μάλλον έσκυβε. Αχχ.
''Κύριες μου'' ο Nάιαλ μας χαίρεται και ο Χάρρυ με κοιτάζει όπως ανεβαίνω στην πίσω θέση μετά από την Στεφ, έχοντας κολλήσει να κάθομαι πίσω από τον Χάρρυ.
''Το ξέρεις ότι πηγαίνουμε σε πάρτυ και όχι σε εκκλησία έτσι Τερέσα, σωστα?'' μου λέει ο Χάρρυ με ένα χαζό χαμόγελο.
''Μην με φωνάζεις Τερέσα σε παρακαλώ, προτιμώ το Τέσσα'' τον προειδοποιώ, πως στο καλό ξέρει ότι το όνομα μου είναι Τερέσα? Το μισώ όταν με φωνάζουν έτσι.
''Σίγουρα Theressa'' λέει ο Χάρρυ και εγώ στριφογυρίζω τα μάτια μου. Δεν θα μαλώνω μαζί του, δεν αξίζει το χρόνο μου.
Μετά από κάποια ώρα που φάνηκε σαν αιώνας φτάσαμε και παρκάραμε σε ένα διώροφο σπίτι με πυκνο γρασίδι στις πλευρές του. 'THETA XI' έιναι ζωγραφισμένο με μαυρα γράμματα στο τεράστι σπίτι. Μοιάζει σαν να βγήκε από ταινία.
''Είναι τόσο μεγάλο, πόσοι θα είναι εδώ απόψε?'' ρώτησα γεμάτη έκπληξη. Το γρασίδι είναι γεμάτο με ανθρώπους που κρατάνε κόκκινα πλαστικά ποτήρια. Δεν είναι το μέρος μου εδώ.
''Θα'ναι γεμάτο, εμπρος βιαστείτε'' λέει ο Χάρρυ και βγαίνει έξω από το αμάξι, κλεινοντας με δυναμη την πόρτα του.
Κοιτώ προς το μέρος του Χάρρυ καθώς πολλά άτομα ανταλλάζουν χειραψία και κάνουν κολλά πέντε με τον Χάρρυ. Κανένας από όσους έχω δει μέχρι τώρα δεν είναι καλυμμένος με τατουάζ όπως ο Χάρρυ, ο Nάιαλ και η Στεφ. Ίσως μπορέσω να γνωρίσω καινούργιους φίλους απόψε.
''Έρχεσαι?'' μου χαμογελάει η Στεφ και εγώ κουναω καταφατικά το κεφάλι μου την ώρα που κατεβαίνω από το αμάξι, σιγουρεύοντας να φτιάξω πάλι το φόρεμα μου.
