Ο Χάρρυ έχει ήδη εξαφανιστεί μέσα στο σπίτι και ελπίζω να μην τον ξαναδώ για το υπόλοιπο της νύχτας, λαμβάνοντας υπό όψη πόσοι άνθρωποι είναι στριμωγμένοι εδώ, πιθανόν δεν θα τον ξαναδώ. Ακολουθώ τη Στεφ και το Nάιαλ μέσα στο συνωστισμένο σαλόνι και κάποιος μου δίνει ένα κόκκινο ποτήρι. Προσπαθώ να το αρνηθώ με ένα ευγενικό, «όχι ευχαριστώ», αλλά έχουν ήδη φύγει οπότε αφήνω το ποτήρι στο πάγκο και συνεχίζω να προχωρώ μέσα στο σπίτι. Φτάνουμε σε μια ομάδα ανθρώπων, που αμέσως καταλαβαίνω πως είναι φίλοι της Στεφ. Είναι όλοι καλυμμένοι με τατουάζ όπως αυτή, και κάθονται σε μια σειρά στον καναπέ και φυσικά ο Χάρρυ κάθεται στο δεξί βραχίονα του καναπέ. Αποφεύγω να τον κοιτάξω την ώρα που η Στεφ με συστήνει στην παρέα..
''Αυτή είναι η Τέσσα, η συγκάτοικος μου. Έφτασε εδώ μόλις χθες οπότε σκέφτηκα να υης δείξω πώς να περάσει καλά το πρώτο της Σαββατοκύριακο στο Πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον'' τους λέει.
Ένας-ένας μου γνέφουν ή μου χαμογελούν. Είναι όλοι τόσο φιλικοί, εκτός του Χάρρυ φυσικά. Ένα όμορφο αγόρι με δέρμα στο χρώμα της ελιάς μου πιάνει το χέρι και ανταλλάζουμε χειραψία. Το χέρι του είναι λίγο παγωμένο από το κόκκινο ποτήρι στα χέρια του αλλά το χαμόγελο του είναι ζεστό. Νομίζω πως είδα ένα σκουλαρίκι στην γλωσσά του αλλά δεν είμαι σίγουρη.
''Είμαι ο Ζέιν, τι μαθήματα παρακολουθείς?'' με ερωτάει. Παρατηρώ τα μάτια του που ελέγχουν το ντύσιμο μου και χαμογελάει λίγο αλλά δεν λέει τίποτα.
«Είμαι πρωτοετής στην Αγγλική φιλολογία.» χαμογελώ περήφανα. Ακούω τον Χάρρυ να ξεφυσά αλλά τον αγνοώ.
''Καταπληκτικά, εγώ είμαι στα λουλούδια.» Ο Ζέιν γελάει και γελάω και εγώ.
Λουλούδια; Τι σημαίνει αυτό;
''Θέλεις ένα πότο?'' μου προσφέρει πριν προλάβω να ρωτήσω για την ειδικότητα του.
''Oh όχι, δεν πίνω'' Λέω και προσπαθεί να κρύψει το χαμόγελο του.
''Μόνο η Στεφ θα μπορούσε να φέρει μια μικρή λεπτεπίλεπτη δεσποινίς σε ένα πάρτι σαν και αυτό'' Ένα μικροσκοπικό κορίτσι με ροζ μαλλιά λέει μέσα από τα δόντια της..
Κάνω πως δεν την άκουσα οπότε δεν χρειάζεται να σκεφτώ κάτι να της απαντήσω. Λεπτεπίλεπτη δεσποινίς? Εγώ δεν είμαι με τίποτα ''λεπτεπίλεπτη'', έχω δουλέψει πολύ σκληρά για να φτάσω εδώ που είμαι και η μητέρα μου έχει δουλέψει ολόκληρη την ζωή της για να σιγουρευτεί ότι θα έχω ένα καλό μέλλον στην ζωή μου.
''Πάω να πάρω λίγο αέρα'' λέω και απομακρύνομαι. Θέλω όπως και να έχει να αποφύγω όλο το πάρτι-δράμα. Δεν χρειάζομαι εχθρούς όταν δεν έχω καθόλου φίλους ειδικά.
''Θέλεις να έρθω μαζί σου?'' Η Στεφ φωνάζει πίσω μου.
Κουνώ αρνητικά το κεφάλι μου και περπατώ προς την πόρτα.. Το ήξερα ότι δεν έπρεπε να δεχτώ να έρθω σε αυτό το πάρτι. Θα μπορούσα να ήμουν με τις πιτζάμες μου τώρα κουλουριασμένη στο κρεβάτι με ένα μυθιστόρημα . Θα μπορούσα να μιλούσα μέσω Skype με τον Νoα ο οποίος μου λυπεί αφάνταστα, θα μπορούσα να κάνω οτιδήποτε που θα ήταν καλύτερο από το να κάθομαι έξω από αυτό το απαίσιο πάρτι με ένα μάτσο μεθυσμένων ηλιθίων. Αποφασίζω να στείλω στο Νόα.
*Μου λυπείς. Το κολλέγιο δεν έχει καθόλου πλάκα μέχρι τώρα* Στέλνω και κάθομαι στον πέτρινο τοίχο περιμένοντας την απάντηση του. Μια παρέα από μεθυσμένα κορίτσια πέρανε από μπροστά μου χαχανίζοντας και παραπατώντας στα ίδια τους τα πόδια. Ποσό αντιπαθητικό. Ελπίζω να μην είναι έτσι όλοι τους στο κολέγιο.
*Γιατί όχι? Και σε μένα μου λυπείς Τεςς. Μακάρι να ήμουν εκεί μαζί σου* χαμογελάω στις λέξεις του.
«Να πάρει συγνώμη!'' Μια αντρική φωνή λέει και δευτερόλεπτα αργότερα νιώθω το κρύο υγρό να μουσκεύει το μπροστινό μέρος του φορέματος μου. Ο τύπος παραπαταει και σηκώνεται όρθιος.
«Δικό μου λάθος, αλήθεια.» μουρμουρίζει και κάθεται κάτω
Αυτό το πάρτυ δεν μπορούσε να χειροτερέψει. Το φόρεμα μου είναι μούσκεμα από ένας θεός ξέρει τι είδος αλκοόλ και δεν έχω τίποτα να αλλάξω. Αναστενάζοντας σηκώνω το κινητό μου και μπαίνω μέσα για να βρω ένα μπάνιο. Σπρώχνω τον εαυτό μου ανάμεσα στο συνωστισμένο διάδρομο και προσπαθώ να ανοίξω κάθε πόρτα που θα βρεθεί μπροστά μου, καμία δεν ανοίγει. Δεν θέλω καν να σκάφτομαι τι κάνουν οι άνθρωποι μέσα σε αυτά τα δωμάτια. Προχώρησα προς τον πάνω όροφο συνεχίζοντας να ψάχνω για ένα μπάνιο. Τελικά, μια από τις πόρτες ανοίγει, δυστυχώς δεν είναι μπάνιο. Είναι υπνοδωμάτιο και προς μεγαλύτερή μου ατυχία, ο Χάρρυ είναι ξαπλωμένος στο κρεβάτι με το κορίτσι με τα ροζ μαλλιά πάνω στα πόδια του, το στόμα της καλύπτει το δικό του.
