Δεν είχα ξανά προσέξει το χρώμα στα μάτια του, τα μάτια μας δεν είχαν ξανά συναντηθεί.. Ο Χάρρυ κοιτά αλλού γρήγορα και εγώ τον σπρώχνω και βγαίνω από το δωμάτιο. Πιάνει το χέρι μου, όχι ευγενικά και με τραβά πίσω.
''Μην με αγγίζεις!'' Ουρλιάζω τραβώντας το χέρι μου από αυτόν.
''Έκλαιγες?'' ρωτάει, ο τόνος τους γεμάτος περιέργεια. Αν αυτός δεν ήταν ο Χάρρυ, ίσως να πίστευα πως στα αλήθεια νοιάζεται για εμένα.
«Απλά άσε με ήσυχη Χάρρυ.» Στέκεται μπροστά μου, η ψιλή του φιγούρα μπλοκάρει τις κινήσεις μου. Δεν μπορώ να αντέξω περισσότερα παιχνίδια του, όχι απόψε. «Χάρρυ, παρακαλώ. Σε ικετεύω, αν έχει λίγη αξιοπρέπεια πάνω σου θα με αφήσεις ήσυχη. Απλά κράτα όποιο κακό σχόλιο ετοιμάζεσαι να πεις για αύριο. Παρακαλώ.» Τον ικετεύω, κυριολεκτικά. Σύγχυση αντανακλάται στα μάτια του πριν ανοίξει το στόμα του.
Με κοιτά για μια στιγμή πριν πει το οτιδήποτε, «υπάρχει ένα δωμάτιο κάτω στο διάδρομο όπου μπορείς να κοιμηθείς. Η Στεφ είναι ήδη εκεί.» Λέει απλά. Περιμένω για λίγο να πει τίποτα άλλο, αλλά δεν το κάνει. Απλά με κοιτά επίμονα.
«Εντάξει.» Λέω σιγανά και αυτός φεύγει από μπροστά μου.
''Είναι η τρίτη πόρτα αριστερά'' με καθοδηγεί και δείχνει κάτω στο διάδρομο. «Καληνύχτα Τερέσα.» Τον ακούω να λέει καθώς εξαφανίζεται στο δωμάτιό του. Τι στο καλό ήταν αυτό; Ο Χάρρυ χωρίς κανένα αγενές σχόλιο; Ξέρω πως θα το πει αν τον δω αύριο. Πιθανόν να ετοιμάζει ήδη όλα τα μοχθηρά σχόλια που θα μου κάνει.
Το τρίτο δωμάτιο στα αριστερά είναι ένα μονόχρωμο δωμάτιο, πολύ μικρότερο από του Χάρρυ με δύο μικρά κρεβάτια. Μοιάζει περισσότερο με δωμάτιο εστίας από ότι το μεγάλο δωμάτιο του Χάρρυ. Ίσως να είναι ο αρχηγός ή κάτι τέτοιο; Η πιο πιθανή εξήγηση είναι πως όλοι τον φοβούνται και με άσχημο τρόπο κέρδισε το μεγάλο δωμάτιο. Η Στεφ είναι ξαπλωμένη σε ένα από τα κρεβάτια οπότε βγάζω τα παπούτσια μου και την καλύπτω με μια κουβέρτα πριν κλειδώσω την πόρτα και ξαπλώσω στο άλλο κρεβάτι. Οι σκέψεις είναι πολλές καθώς με παίρνει ο ύπνος, εικόνες από χελιδόνια και πράσινα μάτια γεμίζουν τα όνειρά μου.
