Το υπόλοιπο Σαββατοκύριακο κυλλάει γρήγορα και ευτυχώς καταφέρνω να αποφύγω το Χάρρυ. Βεβαιώθηκα πως θα έχω φύγει για τα μαγαζιά την Κυριακή πριν έρθει στο δωμάτιο ώστε να το αποφύγω. Τα νέα ρούχα που αγόρασα γεμίζουν τα μικρά μου ράφια, καθώς τα βάζω στην άκρη η ενοχλητική φωνή του Χάρρυ έρχεται στο μυαλό μου. «Ξέρεις πως πηγαίνουμε σε πάρτι όχι σε εκκλησία.» είπε και πιθανόν θα το έλεγε ξανά αν έβλεπε τα νέα μου ρούχα. Αποφάσισα πως δεν θα πηγαίνω σε πάρτι πια με τη Στεφ, ή οπουδήποτε που μπορεί να είναι ο Χάρρυ. Δεν είναι καλή παρέα και με εξαντλεί νοητικά.
Είναι πια Δευτέρα πρωί, η πρώτη μου μέρα στα μαθήματα του κολεγίου και δεν θα μπορούσα να ήμουν πιο προετοιμασμένη. Ξυπνώ πιο νωρίς για να σιγουρευτώ πως θα κάνω ντουζ χωρίς να βιαστώ. Το πουκάμισό μου που κουμπώνει και η πλισέ φούστα μου είναι τέλεια σιδερωμένα και έτοιμα να φορεθούν. Σκοπεύω να φύγω σύντομα ώστε να φτάσω στο πρώτο μου μάθημα τουλάχιστον δεκαπέντε λεπτά νωρίτερα για να βεβαιωθώ πως δεν θα αργήσω.
Το ξυπνητήρι της Στεφ χτυπάει αλλά πατάει το κουμπί να κλείσει. Θα πρέπει να την ξυπνήσω εγώ; Τα μαθήματά της μπορεί να αρχίζουν μετά από τα δικά μου, ή ίσως δεν σκοπεύει να πάει. Η ιδέα του να χάσω τα μαθήματα την πρώτη μέρα με αγχώνει αλλά είναι δευτεροετής οπότε ίσως τα έχει όλα υπό έλεγχο. Τελικά, είναι ώρα να ντυθώ και να φύγω. Ντύνομαι, ξανά φτιάχνοντας τα μαλλιά μου και ρίχνω την τσάντα στον ώμο μου. Με μία τελευταία ματιά στον καθρέπτη, κατευθύνομαι στο πρώτο μου μάθημα. Είμαι ευγνώμων που μελέτησα το χάρτη του Πανεπιστημίου οπότε μπορώ να βρω τις τάξεις μου εύκολα. Όταν μπαίνω στην πρωτοετή μου ιστορία το δωμάτιο είναι άδειο, εκτός από ένα άτομο.
Διαλέγω να καθίσω δίπλα του, προφανώς νοιάζεται για να είναι στην ώρα του. Όπως και εγώ.
«Που είναι όλοι;» Τον ρωτάω και χαμογελάει. Έχει υπέροχο χαμόγελο.
«Πιθανών τρέχουν στην Πανεπιστημιούπολη για να φτάσουν ίσα ίσα στην ώρα τους.» Γελάει και τον συμπαθώ αμέσως. Αυτό ακριβώς θα έλεγα και εγώ.
«Είμαι η Τέσσα Γιάνγκ.» Λέω και του δίνω ένα φιλικό χαμόγελο.
«Λίαμ Πέιν.» Λέει με ένα εξίσου υπέροχο χαμόγελο όπως το πρώτο. Περνάμε την υπόλοιπη ώρα πριν αρχίσει το μάθημα μιλώντας, είμαστε και οι δύο πρωτοετής στην Αγγλική φιλολογία και έχει μια κοπέλα την Ντανιέλ. Δεν με κοροϊδεύει όταν του λέω πως ο Νόα είναι μία τάξη μικρότερός μου. Χαίρομαι πάρα πού που κάθισα δίπλα του. Η τάξη γεμίζει και ο Λίαμ μας συστήνει στον καθηγητή.
Καθώς η μέρα συνεχίζεται, αρχίζω να μετανιώνω που πήρα πέντε μαθήματα αντί για τέσσερα. Πάω βιαστικά στο μάθημα της Λογοτεχνίας και ίσα που προλαβαίνω στην ώρα μου. Ευτυχώς είναι το τελευταίο μου μάθημα για σήμερα. Είμαι ανακουφισμένη όταν βλέπω τον Λίαμ να κάθεται στην μπροστινή σειρά, η θέση διπλά του είναι άδεια. «Γεια ξανά.» χαμογελάει και κάθομαι δίπλα του.
Ο καθηγητής αρχίζει το μάθημα, δίνοντας μας την εξεταστέα ύλη για το τετράμηνο και μας συστήνεται. Χαίρομαι τόσο που το κολέγιο είναι διαφορετικό από το λύκειο, οι καθηγητές δεν σε αναγκάζουν να σταθείς μπροστά στην τάξη και να συστηθείς ή τίποτα άλλα ντροπιαστικά και ασήμαντα πράγματα.
Ακριβώς στη μέση τη στιγμή που ο καθηγητής μας εξηγεί τη λίστα διαβάσματός μας, η πόρτα ανοίγει και το στόμα μου πέφτει. Φυσικά, μόλις που νόμιζα που η μέρα ήταν ήρεμη, πέφτω πάνω στο Χάρρυ. «Αχ.» λέω μέσα από τα δόντια μου και ο Λίαμ γελάει.
«Ξέρεις τον Χάρρυ Στάιλς;» Ρωτάει. Ο Χάρρυ πρέπει να είναι δημοφιλής τριγύρω αν κάποιος τόσο γλυκός όσο ο Λίαμ τον ξέρει.
«Περίπου, η συγκάτοικός μου είναι φίλη του. Είναι κόπανος.» Ψιθυρίζω. Τα μάτια του Χάρρυ κλειδώνουν στα δικά μου και ανησυχώ μήπως με άκουσε. Στα αλήθεια δεν με νοιάζει αν με ακούς, λες και δεν ξέρει πως είναι κόπανος. Πιάνω τον εαυτό μου περίεργο για το τι ξέρει ο Λίαμ γι αυτόν, δεν μπορώ παρά να ρωτήσω. «Τον ξέρεις;»
«Ναι... είναι...» σταματά να μιλά και τα μάτια του κοιτούν πίσω μου. Σηκώνω το βλέμμα μου για να δω τον Χάρρυ να κάθεται στο θρανίο πίσω μου. Ο Λίαμ μένει σιωπηλός για το υπόλοιπο μάθημα.
«Αυτά για σήμερα, θα σας δω όλους την Τετάρτη.» Ο καθηγητής Χιλ λέει και μας αφήνει ελεύθερους.
«Νομίζω πως αυτή θα είναι η αγαπημένη μου τάξη.» Λέω στο Λίαμ και συμφωνεί. Το πρόσωπό του πέφτει και γυρίζω για να δω τον Χάρρυ να περπατά δίπλα μας.
«Τι θες Χάρρυ;» Ρωτάω, δίνοντας μια γεύση από τα δικά του λόγια. Δεν δουλεύει, φαίνεται να το διασκεδάζει.
«Τίποτα απολύτως. Χαίρομαι πολύ που έχουμε ένα μάθημα μαζί.» με πειράζει και βάζει τα χέρια στα μαλλιά του, ανακατεύοντας τα και τραβώντας προς τα πίσω στο μέτωπό του.
«Θα σε δω αργότερα Τέσσα.» Ο Λίαμ λέει. Κοιτά το Χάρρυ άλλη μία φορά και περπατά προς τον αντίθετο δρόμο.
«Βρήκες το πιο βαρετό παιδί της τάξης για φίλο.»
«Μην μιλάς έτσι γι αυτόν, είναι γλυκός και έξυπνος. Καμία σχέση με εσένα.» Είμαι έκπληκτη από τις σκληρές μου λέξεις. Μου βγάζει στα αλήθεια τον χειρότερο εαυτό μου.
«Γίνεσαι πιο επιθετική με κάθε συνομιλία που έχουμε, Τερέσα.»
«Αν με πεις Τερέσα άλλη μία φορά..» Τον προειδοποιώ και αυτός γελάει. Προσπαθώ να τον φανταστώ χωρίς τα τατουάζ και τα σκουλαρίκι, είναι βασικά ελκυστικός αλλά ο χαρακτήρας του τον καταστρέφει.
«Σταμάτα να με κοιτάζεις.» λέει και στρίβει στη γωνία, εξαφανίζεται πριν μπορώ να σκεφτώ κάτι για απάντηση.
