Home of Hopes (Caledonia Series #1)

Chapter 3

Chapter 3

Enrollment

"Miss, upo muna kayo ng isang oras lang po ha. 'Yun ang bilin ng inyong Lolo," the driver reminds me.

I smiled and nodded when we just parked in front of the house of my close friend, Charlotte. I smiled widely when Manong and my eyes met.

"Manong, dito muna kayo ha," I said and held the push button when I just wanted to come out. I saw Charlotte walking towards their backyard.

My eyes narroowerd. My face crumbled. What is she doing, by the way.

Well, I'm going to surprise her. I stepped out and saw my driver looking at me.

"'Wag ni'yo akong sundan, Manong. May hahabulin lang ako, please," pakiusap ko sa kanila habang naka-shades pa ako.

Tumango naman siya. "Mag-iingat ka po. Tawag lang po kung nasa'n kayo. 'Wag ni'yong kalimutan ang inyong cellphone. I-turn on ni'yo rin ang location ni'yo para madali ka ring ma-trace."

Huminga ako ng malalim. Sinara ko muna ang pintuan at pinagbubutingting ko ang aking cellphone. Kagaya ng gusto niyang mangyari ay ginawa ko nga. Nang matapos ay tumango sila at bumaba na ako na parang walang nangyari.

I stepped out and, like a spy, started tracing the killer. I walked like I was hiding from something. I wanted to surprise her, alright. So, I came over to their house. Dumaan ako sa may bahay nila banda dahil hindi naman ako halata na may sinusundan. Dinungaw ko pa ang mga tanim na nasa gilid nila. Lahat ay halo-halo.

Well, it's nothing compared to us.

Dahan-dahan akong tumapak sa mapuputik na daan. Sumalubong sa akin ang mainit na hangin galing sa norte. Dala ang handy bag ko na lila at naka sapatos na puti. Sa bawat pagtapak ko sa mga putik ay tumataas ang mga balahibo ko habang nakakatapak ang sapatos ko sa malalalim. Lalo na sa bahid ng dumi nito.

By the way, why am I wearing white shoes? I'm so stupid, but yet I didn't know that Charlotte would be out. I followed her steps, but when she shifted her gaze in my direction, I always hid. Damn! This is not my dream job. I'm going to die soon, but my curiosity, which I need to feed on, is really driving me insane.

"God! Bakit ang layo ng nilalakad mo, Charlotte? May tinatago ba ang bruha na ito?" bulong ko sa sarili habang tinatabunan ko ng puting balbal ang mukha ko.

"I should follow, alright. You're used to this, Calla. Stop complaining, " I told myself.

Pero lumalayo na nga siya. Malayo-layo na sa van namin. If Lola knows this, I'm sure she will go crazy.

Lumiko siya at sumilong sa isang kubo. Nanatili naman ako sa may puno. Sinisilip kung ano ng gagawin niya. Usually, she's just at their home doing some stuff in their garden, dahil walang pader ang bahay nila at dadaan pa sila sa mga palayan ay wala akong nagawa kanina. At ngayon nandito na kami sa kabilang kalsada ay naiinitan na ako sa istura ko.