Babam , onu siyah bir yıldıza benzetiyordum.Ne zaman yolumu kaybetsem bana doğru yolu daima gösterirdi. Bir gün yine yolu şaşırdım,kayboldum.Doğru yol içinse gökyüzüne baktım ama kutup yıldızı orada değildi ,yerinde sadece siyah bir boşluk vardı.
Babam ölmüştü.Hayat karanlıktı bana.17 yaşındaydım ve buna dayanamayıp intihara kalkıştım.Arabayı son gaz sürdüm .UÇURUMA...
Yemedi tabi,yapamadım ama çok geçti.Arabanın yarısı uçurumun kenarındaydı.Geceydi.Karanlıkta bende kaybolup gidecektim.Kurtulmayı denedim ama ben hareket ettikçe araba kayıyordu.Uçuruma düşmemek için arabayı çevirmeyi denemiştim ama ağaca çarptım ve camlar her yerimi kesti .Böyle hareket edemiyordum.Gözlerimi kapattım ve ölümü bekledim.Çarem yoktu. Gözümden yaşlar akıyordu,gözlerim kapalıydı çünkü korkuyordum . Sadece bekledim...
Belimde bir el hissettim, Beni çıkarmaya çalışıyordu ama lanet olasıca koltuğa sıkışmıştım.Gözlerimi kıstım çünkü bir ışık patladı ve arabadan nasıl oldu anlamadan beni çıkardı ve kucağına aldı.Hemen ardından araba uçuruma yuvarlandı.
Bu bir erkekti.Benim yaşlarımda gözüküyordu ve oldukça yakışıklıydı.Ama onu daha önce burada görmemiştim.Çünkü bu yüzü unutmama imkan yoktu.Kafamı kaldırıp tekrar yüzüne baktım.Gözleri simsiyahtı.Parlaktı gözlerinin içi .Siyah yıldız gibi.Saçma olabilir ama öyleydi.Hayatımı kurtarmıştı .Ona teşekkür ettim ama cevap vermedi.Zaten şoktaydım.Titriyordum ve zar zor konuşmuştum.Bana sadece evimi sordu.Tarif ettiğim yere kadar kucağında taşıdı.Kaslıydı ve güçlü.Tekrar teşekkür ettim ve sadece önemli değil gibisine başını salladı.
Hala oradaydı anlaşılan eve girmemi bekliyordu.Bana "Eve girdiğini görmeliyim "dedi.Sesi çok güven verici ve karizmatikti.Kapını arkasından ona el sallayıp içeri girdim.
İşte demin olanlardı bu anlattıklarım...Anneme görünmemek için hızlıca odama çıkıyordum ki
"Almila kızım.Noldu sana ?Kim yaptı bunu sana.Her yerin kan revan içinde"Annem bunları titreyerek söylemişti ve ağlamaya başladı.
"Annee? Sakin ol .Kimse yapmadı otur anlatayım"dedim.İntihar ettiğimi anlatmayacaktım.Bunu söylersem kadın kalpten giderdi.İstemeyerekte olsa ona yalan söyledim.
"Arabayla kızlardan geliyordum arabayı kontrolde tutamadım ağaca tosladım"dedim.Uçurumuda söylemedim.
"İyi ki sana bir şey olmamış güzel kızım ,e araba nerede?"dedi.
"Arabaaa,şeyy..."
ne diyceğimi bilemedim.
"Ağaca toslayınca arabadan indim ama araba kendiliğinden uçurumaa yuvarlandı"dedim.Annem gözlerinin pörtletmiş bir şekilde bana bakıyordu.
"Hadi doktora gidiyoruz"dedi.
"Anne birşeyim yok,gerçekten,sen hemşiresin pasuman yap bitsin "dedim.Zorda olsa onu ikna etttim,pasumandan sonra odama çıktım ve üstümdekilerden kurtuldum.
Sabah uyandığımda her yerim ağrıyordu ,kalkıp banyoya gittim.Aynada kendime baktım ellerimi yüzümle kapattığım için yüzümde çizik yoktu elimde ufak tefek vardı.
Annem çağırıyordu.Beni psikoloğa götürecekti.Annem intihara kalkıştığımı düşünüyor.Evet öyleydi ama psikoloğa gitmek istemiyordum bu yüzden uzun süre banyoda durdum annemin işe gitmesi gerektiğinden geç kalmamak için zor da olsa beni bırakıp işe gitti.
Kendim gidecektim.İstediğimde buydu zaten.Annem sonunda evden çıkmıştı.
Hayırr psikoloğa falan gitmeyecektim.Hazırlanıp doğruca okula gidecektim .Arabam olmadığı için yürüyerek gittim.
Hava çok güzeldi.Bu yüzden beyaz kısa bir şortun üzerine ince tül gibi olan kolsuz mavi bir gömlek giydim,gözlerimin rengine uygun. Saçlarımın uçlarını hafif dalgalı yaptım.İyi görünüyordum.Daha zil çalmamıştı kızların yanına uğramadan sınıfa girdim.
Sınıfa yeni bir çocuk gelmişti.Yakışıklı, üstünde beyaz bir gömlek vardı .Doğrusu çok yakışmış ama etrafı kız doluydu.Kızlar kenara çekildiğinde onu daha rahat görebilmiştim.AMAN ALLAH'IM BU O ÇOCUK !!!!
BEĞENDİYSENİZ VOTE VERİN.iLK HİKAYEM UMARIM SEVERSİNİZ
