Home of Hopes (Caledonia Series #1)

Chapter 4

Chapter 4

Fear

Days are fast; our class is approaching, and now I'm fixing my face with some powder. Nang makuntento ay agaran akong lumingon sa walk-in closet ko. Bumuntong-hininga si Nilda habang naka-abang sa akin paglabas ko. I saw her wearing a blue uniform. Hula ko ay sa may Mangga siya papasok ngayon.

"Kahit naman po 'di kayo mag-inarte, Miss. Maganda naman kayo."

Tumawa naman ako." Okay lang naman at nandoon si Benjamin, rememeber?"

Tumango naman siya. Sinuri ko pa ang damt niya. "BAkit 'di ka kasi nagpa-scholar at doon ka na lang sa amin, Nilda."

"Nahihiya na po ako kina Ma'am Gianna, Miss. Gusto ko rin po na mabawasan ang pag-alala ng magulang ko para 'di masyado silang kumayod. Bahala na kung project na lang ang alalahanin nila." Tipid siyang ngumiti habang ang mga mata ay nasa sahig.

Lumapit ako nang konti sa kanya, naawa ang puso ko sa mukha niya na ngayon ay natatakot sa maari kong gawin. I raised her shoulder and made her face me. I just smiled.

"You know what, I can ask Lola and, working student ka rin, Nilda. Baka mahirapan ka niyan," nag-alala kong tugon.

Umiling siya at sinalubong ang maamo kong mata." Okay lang naman po, Miss. Kaya ko po at saka wala namang makakapagpigil sa akin. Tuloy pa rin ang pangarap ko."

Slowly, I embraced her. I felt pity for those people like Nilda. Kaya naman mabuti ang trato ko sa mga katulad nila. Saludo ako sa kakayanan nila. Lahat naman kami ay mababait sa kanila. Wala kaming problema. Tao rin sila at kailangan din magpahinga. I salute them for being warriors even when they have a lot of pain dealing with them, and I'm lucky that I was raised in an elite family in Caledonia and the Philippines. But when I'm on top, my grandpa always reminds me, "When you're on top, your eyes will remain on the ground. Look from a different perspective and learn to understand what they're struggling with every day. "

Every person has a different pain every day. A simple smile will give them hope, but for me, when there is another day to come, it means new hope to start again and fight what you're dealing with.

Kumalas ako sa pagkayapak sa kanya. With teary eyes on her face, I tapped her shoulders. Tumalikod ako sa gawi niya at sinuot ang sapatos na may konting takong. I can sense that she is looking at me.

"Chill, 'di naman ako rarampa pa," panunuya ko sa kanya.

Umiling lang siya at kinuha na ang bag niya.

"Sabay tayo sa sasakyan. Ako'ng bahala kay Lola," anyaya ko sa kanya. Nanlaki naman ang mga mata niya. Napatawa naman ako sa reaksyon niya. "Chill, 'di naman nangangagat si Lola."

Hinawakan ko ang kamay niya habang palabas na kami sa hallway. Nakita ko ang mga ngiti ng aming kasambahay at binati ko naman sila. When I was a child, I was raised with a smile on their faces. Maybe because we're on top, but when my mom said that every person has a problem, even our company has a problem, we need to take care of it, and I was curious how it worked. I salute all the people. I respect their weaknesses and their reasons.