Μαθιός - Βασιλική: Μετά την καταιγίδα

Κρίση

Ένιωσε τα μάτια της να τη βαραίνουν και το κεφάλι της έτοιμο να σπάσει. Μικρές κοφτές ανάσες κρατούσαν τις αισθήσεις της ζωντανές.

Ανακατευόταν και η ναυτία δεν έλεγε να υποχωρήσει. Ήθελε να κάνει εμετό, μα δεν υπήρχε τίποτα μέσα της. Είχε να φάει πάνω από δύο μέρες. Τα μέλη της λες και είχαν νεκρώσει. Δεν ένιωθε παρά μόνο ζαλάδα και αναγούλα. Αναδευτηκε. Δεν ήξερε καν που βρισκόταν.

"Βασιλική", άκουσε μια αντρική φωνή δίπλα της, "είσαι καλά;"

Ένιωσε δάκρυα να ανεβαίνουν στα σφαλιστα της μάτια. Δεν ήταν ο Μαθιός, ήταν σίγουρη, αλλά τότε της ήρθε στο νου, η τελευταία εικόνα πριν χάσει τον κόσμο της. Τι είχε συμβεί άραγε;; Ξαφνικά ένιωσε το σώμα της να τρανταζεται από λυγμούς. Δεν το ήθελε, αλλά δεν ήξερε πώς να το σταματήσει. Τότε αισθάνθηκε ένα χέρι στο μέτωπο της, και άλλο ένα στο καρπό της.

"Ηρεμήστε σας παρακαλώ!", άκουσε ξανά τη φωνή να της λέει.

Καλοσύνη του, όποιος και αν ήταν, μα δεν ήξερε, δεν είχε ιδέα τι της συνέβαινε.

Το κορμί της άρχισε να ταλαντεύεται. Προσπάθησε να το ηρεμήσει, μα δεν φαινόταν να την υπακούει. Πονούσε παντού, στην ψυχή και το σώμα της, και δεν μπορούσε να ελέγξει τίποτα από τα δύο. Σφαδαζε ολόκληρη. Ένιωθε πάλι να τρέμει συγκορμη, μέσα σε μία παραίσθηση, και να κλαίει γοερά.

"Σας παρακαλώ, πρέπει να χαλαρώσετε, είναι πολύ σημαντικό, σας παρακαλώ, ξέρω ότι με ακούτε, κάντε μια προσπάθεια."

Προσπαθούσε αλλά ήταν εντελώς αδύναμη και δεν κατάφερνε τίποτα. Το σώμα της λες και είχε δική του βούληση.

"Τι συμβαίνει, γιατρέ, τι έχει, γιατί τρέμει πάλι;;", μία γνώριμη φωνή αυτή τη στιγμή της μιλούσε από πολύ κοντινή απόσταση. "Βασιλική, μίλησε μου, μην χάνεσαι πάλι, μ ακούς;;", την είχε πιάσει από τους ώμους και την κουνούσε πέρα-δώθε για να τη συνεφέρει.

"Σε παρακαλώ άφησέ την, έχει πάθει κρίση, δεν καταλαβαίνεις, πήγαινε έξω", του φώναζε ο άλλος άνδρας.

"Κάνε κάτι, χάνεται πάλι, βοήθησε την..."

Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια που άκουσε η Βασιλική. Αμέσως ένιωσε μία βελόνα να τις τρυπάει το χέρι και μετά πάλι σκοτάδι...