The Heartthrob That Can't Walk

Chapter 4

I woke up in unfamiliar room, it’s all white. I heard a girl crying on my right and my cloth is wet with her tears. It’s Shane. I try to move my body, shit my stomach hurt!

“Get off me…” tumingala siya saakin bakas ang gulat sa mukha. Bahagya siyang humiwala ngunit naka tabi parin sakin.

“S-stanlly!” humagulgol siya. Ang ingay naman nito. Mukha niya talaga una kong makikita? Remembering what happened I kinda hate her. I know it’s not her fault. I just hate her period.

“Sorry, sorry! Hindi kita na bantayan… sorry kasi pinairal ko ang tampo ko sayo. Napahamak ka dahil sakin…” I just starred at her. Well, what should I say?

Tumayo siya, “may masakit ba sayo? Tatawag ako ng do—”

I hold her wrist, “does my mom knows?”

“Ha?”

“Alam ba ni mom ang nangyari?”

Dahan dahan siyang tumango.

“You called her?!”

“Kasi—”

“Ilang beses ko ba sasabihin sayo na ‘wag mong gagawin ‘yon?!”

Tumulo ang luha niya, “sorry, pero kahit naman si Mr. Tori tatawag rin. Karapatan—"

“Fucking mind your own business!” I shouted.

“Gets out of my sight! Bago pa—” I laugh when I remember my condition. Yeah… I can’t hurt her. “just leave, I don’t want to see your face.”

Tumango siya, “ pabalik na si Mr. Tori … may dala siyang pagkain.” Umatras siya at nag lakad palabas.

I hate her tone, specially when her voice is shaking. It feels f*cking different. I sigh and lean on my bed. Great paano ko ipapaliwanag kay mom to? Sa labas nangyari ang insedente. Siguro sasabihin ko nalang napagtripan ako?

The door opened, it’s Mr. Tori with paper bag on his hand.

“Ayos na ba ang pakiramdam mo?”

“Yeah… but my stomach hurt a little.”  Kumuha siya ng mesa at inilapit sa’kin. He adjust it’s height and put the food in there.

“Pinagitan mo si Shane ‘no?”

I just sighed.

“Iyak ng iyak ‘yon mag damag. Dyan na nga natulog sa tabi mo at panay ang sorry kahit hindi mo naman naririnig.”

“Sinasabi mo lang ‘yan para kaawaan ko siya. Am I right?”

Nilingon niya ako, “ Stanlly, pareho kayong hindi na ngangailangan ng awa. Ang kailangan niyo ay maintindihan ang isa’t isa. Oo makulit ang batang ‘yon, pero alam natin pareho kung gaano siya kabait. Minsan nga nahuhuli ko pa sa kwarto na sinisilip kung tulog kana,” he laughed.

“Why would she do that?” I’m so confuse.

“Na i-kwento kasi ng mommy mo na binabangungot ka minsan.”

Tinitigan ko siya, “you talk like nothing happened. Are you even worried about me?” inis na tanong ko.

“Alam kong kaya mo akong tawagin, nasa relo at wheelchair ang sagot, Stanlly. Pero hindi mo ginawa. Parang anak na ang turing ko sayo. Sabihin mo nga, paanong hindi ako mag aalala?”

Hindi ako nakasagot.

“Sa totoo niyan mas na ngingibabaw ang tampo ko sayo sa tuwing may nangyayaring ganito. Dahil pakiramdam ko wala kang tiwala saakin.” Bumuntong hininga siya , “ o, siya kumain kana. Pauwi na ang mommy mo. Hahanapin ko kang si Shane at baka tumalon pa ‘yon ng rooftop.”