Kimseye güvenmiyorum artık. Öğrendim.
En yakın arkadaşlarım, en sevdiğim insan öğretti bana bunu.
İyi de oldu. Çok yara aldım ben, iyi niyet gösterdikçe kullanmaya çalıştılar hep. Düştüm.
Kalktım tekrar ama yoruldum.
Benim insanlarla aramda duvarlar var, sağlam duvarlar.
Kimse kıramaz o duvarları, yaklaşamaz.
Kimsenin o engelleri aşıp beni tanımasına izin vermeyeceğim.
" Salak bu kız, inanır " demeyecek kimse.
Yaralarımı kimseye göstermeyeceğim, ağlamak yok.
Biri vardı, kimseye hissetmediğimi hissettim ona.
Kimseye söylemediğim şeyler söyledim.
Biri vardı, midemde kelebekler uçuşturan.
Adına gülümsediğim.
Biri vardı, çok beklemiştim onu.
Çünkü seven insanlar birbirini beklerdi..
Herkes bir kere sever, ben bu hakkımı onda kullandım.
Sevdim, o kadar yıl sonra onu bir daha sevdim. Çok sevdim.
Nedensiz, hemde hiç aklımda yokken. Tekrar aldım hayatıma, tekrar çıkardım zorda olsa.
Uçurumlar var şimdi aramızda, hergün atlıyorum tam da bittiğimiz yerden.
Tam da beni ittiği yerden..
Onu hiç affetmeyeceğim.
Eğer bir insan bile isteye canınızı yakarsa ona güvenemezsiniz.
Geç oldu ama güvenmiyorum ben ona, inanmıyorum da.
Bazı şeylerin bitmesi gerekirmiş, iyi olması için.
Ben gittim, sorunlar bitti.
Bütün sorun benmişim gibi hissettirmişti..
İnsan hiç gittikçe gelir mi? Ben geldim.
Oda geldikçe gitti.
" Ben seni unutmam " demişti. Hatırlayamıyor bile şimdi beni.
Böyle olacağını biliyordum zaten. Sesimi çıkarmadım hiç bu yüzden.
Benden öncesi de vardı, sonrası da olacaktı tabiki o kadar salak değilim.
Başkalarının umudu,benim hayal kırıklığım oldu.
" Mutluysan mutluyum " demiştim. Mutlu o, mutluyum bende.
Eğer bir insanı gerçekten seviyorsanız, kıyamazsınız.
Son yalanı en çok acıtan olmuştu, saçma zırvalıklar için nefret etmemi istemişti güya.
Nefret ettim bende, istediği gibi.
Saçma zırvalıklar söylediler diye bile isteye canımı yaktı.
"Gel "deseydi gelirdim bile bile!
Severdim yine be yokluğunda da severdim.
Hiç içi sızlamamıştır her gece ağlatırken beni eminim.
Onu hiç affetmeyeceğim.
Bana cenneti yaşatan da oydu, cehennemi yaşatanda.
Sarılınca unutturmuştu herşeyi.
Ama bilmem gerekirdi onun cennetinde bile karanlık var.
Hep bahsettiği ama benim hiç anlayamadığım..
Sorun değil ittiği elimle bir daha ona tutunmayacağım zaten.
Canımı yakardı ama ben yine de ona sığınırdım.
Aptal kalbim.
Aslında herşeyi özetleyen cümle ;
Sevseydi böyle yapmazdı.
Sevmedi .
Söyleyebildim sonunda bunu kendime, kabullene kabullene.
Terkeden bendim belki ama giden hep oydu.
İnsan seviyorum dediğinden kaçar mıydı ki?
Benden kaçıp soluğu başkalarının yanında alınca bir anlamı kalmadı.
Kalmadı benle, sevmedi, sevmeme izin vermedi.
Bana safsın derdi en büyük saflığım her söylediğine inanmamdı belki.
Söyleyecek çok şeyim vardı,
Artık yok.
Şimdi kalbimin etrafında da duvarlar var.
Buzdan duvarlar, buz gibi kalbim.
Kimse giremez içeri, erimez o buzlar.
Ağlayamıyorum bile ben.
İnanmıyorum kimseye, güvenmiyorum da ama iyiyim.
Gülüyorum, güleceğim hep.
Güçlüyüm ben.
Hep unuturum zaten.
Olması gereken olurmuş ya hep.
İnanıyorum.
Herşey olması gerektiği gibi.
