Poisoned Paradise

Prelude

Love is like the part of the ocean that are still unexplored.

It is mysterious, dark, and full of secret.

Minsan mapapatanong ka na lang sa sarili mo kung bakit sa dinamirami ng tao sa mundo, bakit ang taong minahal mo ay yung taong walang planong mahalin ka pabalik?

Na bakit kahit ilang beses mo ng sinubukang itigil ang kahibangan mo ay nakikita mo na lang ang iyong sarili na bumabalik sa kanya. Nagmamakaawa na tanggapin ka muli.

Siguro nga ganyan ang pagmamahal. Tuturuan kang maging masaya panandalian kapalit ang pangmatagalang sakit.

Pinunasan ko ang aking luha na paisa-isang pumapatak sa aking mga mata. Siguro ay isa sa mga itinuro sa akin ng pagmamahal ay kung paano umiyak ng tahimik. Na masaktan habang walang nakakahalata sayo.

Salamat na rin siguro at nasa madilim na eskinita ako at salamat na rin siguro dahil may mapagtataguan akong poste para hindi nila ako makita, hindi niya ako makita.

Seeing him kissing other girl is like a nightmare to me. A nightmare that I don't know how to escape. I don't even know if I can wake up from this nightmare because he is the one who's holding the key to my freedom.

Dahan-dahan akong tumalikod upang hindi nila mapansin ang aking presensya. Kinuha ko ang aking cellphone sa aking bag at nagtipa ng mensahe.

Where are you? Can I come to your house? I really missed you.

I heard a familiar ringtone at maya-maya lang ay may natanggap na akong mensahe.

Nasa bahay na ako babe, trinangkaso ata dahil nagpa-ulan tayo kagabi so I guess you can't come :( I missed you too. I hope I will be okay soon.

I bit my lips when I read his message and the tears started to fall like a water in a faucet. I put my hands in my mouth, trying to silence the sound that I will create while I am crying.

Hindi ko alam kung paano nya naaatim na magsinungaling sa akin. Hindi ko alam kung paano sya nakakabalik sa akin pagkatapos nya akong lokohin. At mas lalong hindi ko alam kung paano ko tinatanggap ang bawat panloloko nya.

Sinalubong ako ng ingay mula sa club ng makalabas ako sa madilim na eskinitang iyon. People are looking at me like I am sort of animals in a zoo. Marahil ay nagtataka kung sino itong babae na kung maka-iyak ay parang namatayan ng minamahal sa buhay.

Sa totoo lang, hindi ko na mabilang sa aking daliri kung ilang beses ko na syang nakitang may kahalikang ibang babae. Hindi ko na mabilang kung ilang beses akong nagbulag-bulagan at hindi ko na mabilang kung ilang pekeng ngiti na ang aking pinakawalan tuwing nakikita ko siya.

Alam ko na, sa simula pa lang.

Tanda ko pa ang unang beses nya akong niloko. Tanda ko kung saan, kailan, at paano. Tanda ko pa ang mga matatamis na salitang sinabi nya sa sarili ko mismong kaibigan. At tandang-tanda ko pa ang galit, sakit, at pighati.

Siguro ay tama nga ang sinasabi ng iba sa akin. I am a masochist. Kahit ilang beses na akong lokohin at saktan ay hindi ko pa rin sya kayang iwanan.

I also tried to leave him. Sinubukan ko rin naman pero tuwing nakikita ko ang kanyang mga mata ay parang umuurong lahat ng mga salitang inensayo ko sa harap ng salamin.

Because before he became my boyfriend, he will always be that boy who saved my life from my bullies. He will always be that boy that will rescue me when I need help. He will always be that boy, my hero. My knight in shining armour.

And I will always be that girl that will wait for him at the end of the ugly road. Even if takes him forever. Because all I want is for him to hold me, to hug me, and to love me on our poisoned paradise.