Broken Days (SUAREZ SERIES #3)

Kabanata 44

Hopeless

Akala ko magiging madali na lang 'to dahil alam kong maaaring ito na ang huli naming pagkikita. Akala ko kaya ko nang magsalita ng diretso ng hindi kinakabahan. Pero nagkamali ako. Dahil katulad noong una ko siyang nakita matapos ang maraming taon sobra pa rin ang kaba ko. Abot-abot pa rin ang tahip ng puso ko. Lalo na ngayong nakatingin siya sa akin ng diretso, malamig ngunit may diin at purong galit.

Mahigpit ang kapit niya sa aking braso habang nakatayo kami sa likod ng sasakyan niya. Umagang-umaga pero pakiramdam ko ang dami na agad nangyari sa araw na ito. Lumunok ako ng mariin nang binitawan niya ang braso ko at binuksan ang sasakyan niya.

Noong una ay akala ko'y aalis na siya nang walang sinasabi sa akin pero nagkamali ako. He opened the passenger seat for me. Pakiramdam ko ay natutuliro na ako dahil sa kanyang mga nakakapaso at may halong lamig na tingin.

"What are you waiting for? Get in," he said in a command. Labis-labis na naman ang tahip ng puso ko.

"S-Saan tayo pupunta? A-And...I-I want to talk to you," I struggled to talk clearly. Damn!

"If you want to talk to me, get in." he said firmly. I swallowed hard and looked at the passenger seat of his car. I remember the times where I used to sit in this part of his car and now it's happening again. After so many years, I am here again...but it was different. I feel different because this time I feel like I am looking at a predator's lair. I feel like I'll be in danger if I sit in that seat.

"B-But..."

"If you don't want it then just go back with your boyfriend," he said coldly and was about to close the passenger seat when I quickly hold the door and took a seat inside. I don't want to let this day passed without talking to him. I am done being coward. I am done crying silently. I am here to be brave. If I want to start anew then I have to conquer Edward. I have to conquer this pain and it will be over.

He stared at me now sitting on the passenger seat. Our eyes met and I saw his jaw clenched. Hindi niya na pinatagal ang tinginan dahil mabilis na niya itong sinarado. I quickly buckled the seatbelt on me. Nanuot sa akin ang lamig ng aircon ng kanyang sasakyan, pati na rin ang pamilyar niyang pabango na madalas kong maamoy sa kanya kahit pa noon.

Para akong naging estatwa ng makasakay na rin siya sa driver seat. He started the engine of his car and drove faster. Napalunok ako ng mariin dahil nakakapigil hininga ang kanyang pagdadrive. I have never seen him drive this way before...o baka naman nagbago na talaga siya? And even the way he drives his car seems new to me.

Maya-maya lang ay tumigil kami sa isang pamilyar na highway. Nanlamig ako sa aking kinauupuan. Malamig na nga ang aircon mas lalo pa akong nanlamig dahil sa pamilyar na lugar na ito. Beside this highway ay ang gubatan na paligid and in the far side of this road is the river...where we usually hang out together. The place where we created some memories that I didn't forget even one bit.

"Now...talk," he commanded coldly. Hindi ko alam kung bakit nasasaktan ako kahit sa pamamaraan niya ng pagsasalita sa akin. Ibang iba na siya. Pero tanggap ko naman. Hindi ko lang talaga...matiis na hindi masaktan.

"I-I'm...sorry..." nanginig ang boses ko. Tumungo ako at tumitig sa dalawang kamay kong mahigpit na nakahawak sa laylayan ng dress na suot ko ngayon.

"N-Nadamay ka sa gulo ng pamilya ko noon. Hindi ko na dapat...dinamay ka pa. It tainted your name as well as your family. H-Hindi ko rin naman inakala na magsasampa ng kaso si daddy noon and I'm sorry for everything..." pumikit ako ng mariin. Ang aking mga luha ay nasa dulo na ng aking mga mata para pumatak.