Wattys'2022&2021 Yarı Finalisti/WattpadFantasyTr Krallıktan Akan Asalet Kategorisi!💜
SERİNİN TÜM KİTAPLARI AYNI ÇALIŞMADADIR!
İnancın ve büyünün karıştığı topraklarda dört büyük yaratıcının kaderlerini değiştirdiği beş farklı kişi yaşıyordu. Bu beş...
Herkese Merhaba! Bölümü okuyanlar en azından kendilerini belli etmek amacıyla oy verebilir mi? Ayrıca yorum görürsem çok mutlu olurum. Lütfen varlığınızı belli edin, gösterin!
●EĞER GÜNCELLEME BİLDİRİMİ GELMİYORSA BENİ TAKİP EDİN! BÖLÜM DUYURUSU YAPIYORUM!
Yayın Tarihi: 13.11.2021 (00:26)
Bölüm Şarkısı: Allie X – Love Me Wrong ft. Troye Sivan
İyi Okumalar!
✾
Naymahaen - Petur
Venira
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Başımı duvara dayamış, kollarımı bağlamış bir şekilde ayaktaydım. Dışarıdaki yola bakıyordum. Düşüncelerim arasında kayıptım.
Sevgi acıdır.
Zihnimde dolanıp duran bu cümlenin sahibi babamdı. Annemle tartıştıktan sonra kanayan dizlerimle ilgilenirken söylemişti. Tartışma sebepleri bendim. Yere düşmüştüm, dizlerimin kanlar içinde olması annemi korkutmuş, babama kızmıştı. Annemin sinirini hep sakinlikle karşılamış, ona uyup öfkeye kapılmamıştı. Benim yaralarımla ilgilenirken bu cümleyi deyip gülümsemişti. Küçük bir kızken bunu pek anlamıştım. Sevginin neyi acı olabilirdi, insan sevgi görünce mutlu olurdu. Babamın sevgisini gördükçe tatlı geliyordu. Şimdi ne demek istediğini anlıyordum. Hatta daha da fazlasını diyordum.
Sevgi acıtır.
Acılaşan sevgi, insan ruhunu acıtmaz mıydı? Babama sorsam bana sevginin acıtmayacağını, benim davranışlarımın acıtacağını söylerdi. Sevgi acılaşırdı ona göre. Oysa daha fazlaydı. Sevgi de acıtıyordu, ruha zarar veriyordu. Ödün verilmesini istiyordu, hayallerinin ölmesi için baskı kuruyordu. Her şey daha farklı olabilir diye çığlık atmak istiyordum ama çığlıklarım boğazımda tıkanıp kalıyordu. Atsam bile kimse duymayacak, yanımda geçip gideceklerdi. Sonrasında kendi düşüncelerine karar vereceklerdi. Sevginin bir önemi kalmayacaktı. Zincirlere boğulan bir sevgi olacaktı. Mecburiyetin vermiş olduğu ağır bir yük, insan ruhunu acıtmaz mıydı?
Kapı açıldığında arkamı döndüm. Bartan gelmişti. Sakin ve kendine güvenen. Dışarıdan bu şekilde gözükse bile içten içe taşıdığı korkusunu alabiliyordum, beni rahatsız ediyordu. Güçlü durmaya çabalasa bile bizim hakkımızda endişeleri çok fazlaydı. Ona göre evlilik bir kurtuluştu, mecburiyet değildi. Bir kalkandı. Bizi koruyacağına inanıyordu. Onun gibi bakamıyordum. Bakamadığım için suçluluk duyuyordum diğer yandan da öfkeleniyordum. Düştüğümüz durumdan hoşnut değildim.
Bartan beni süzdükten sonra "Hala hazır değilsin, Venira. Amcamlar yemeğe davet etti, tüm aile toplanacağız." dedi. Derin bir nefes aldım. Bir bu eksikti.
