Uçurumlar da denize bakıyor sonuçta...
Yolları geçtik dağları aştık, denizler bıraktık ardımızda. Çok gittik,bazen koştuk öylesine, konuştuk,sustuk,baktık, gözlerimizi yumruk, güldük, ağladık. Yollar kaldı geride,şehirler, tanıdık, yüzler. Şimdi hiç kimsenin topraklarındaki. Biz buraya öyle dedik. Olmamız gerekenden çok uzakta,birer yabancı olduğumuz bu sokaklarda. Neden gittik bu kadar,ne için kaçtık herşeye belki anlamıyorsunuz. Bizim tek bir isteğimiz var artık. Kurtulmak değil. Biz dek bir şey istiyoruz: sesizlik. Kulaklarımız beynimizin gürültüsünden o kadar çok yorulmuş ki tel isteğimiz sessizlik. Ve bu bizim sessizliği bulmuş hikayemiz şimdi hâlâ bizmle misiniz?
(Tiflis Gürcistan )
''Haber verecekler bize..." Mert'in odaya telefonla girmesiyle başımı kaldırdım. Onur bir köşede Burak bir köşede, ben bir köşede oturmuş Mert'i alacağı haberi bekliyorduk.haber mertin babasından gelecekti onurun babası daha doğrusu ender bey in durumunu öğrenecekti bizim için tam on gün geçmişti vurulmasinin üzerinden ve hala yoğun bakımdaydı
"Hala mı haber verecekler!"
Burak sinirle mutfağa daldı soyle söylene "on gün oldu abi adam ne ölüyor ne yaşıyor bu haliyle bile bize engel, kaldık burda mal gibi"mert te peşinden mutfağa dalarak bide duyabileceğiniz bir şekilde açıkladı:
"Gürcistan in en güzel evlerinde birinde kalıyorsun durumun baya kötüymüş Burak!
*bugünlük bu kadar canlarim
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Karantina-İkinci Perde
Action''Sevgilim...sen şimdi nerde, kiminle ya da kimlerlesin bilmiyorum... Bana bıraktığın kazağın kokusu bitmek üzere. Kokluyorum ama seni hissedemiyorum. Oğlunuza baktıkça seni hatırlatıyor, geceleri sırf bu yüzden uyumak yerine onu izliyorum. Gözleri...
