karanlık diyar

1- Mühür -

Rüzgar yavaşça yüzüme çarparken elimdeki kitabın sayfasını zorlukla çevirdim içeriden gelen bağırışma sesleriyle yine aynı şeylerin yaşanacağını anladım bu hayata karşı çıkacak gücüm varmıydiki herşeyi olduğu gibi kabullenmekte en büyük suç bendeydi" bir rüzgar esiyor ve dalgaları istediği yere çeviriyordu dalgalar kabullenmişti denizi kendinin deyil rüzgarın yönettiğini"

pencerenin kenarından çekilip odamın kapısına doğru ilerledim bağırışma sesleri gittikçe artmıştı her gün her saat bu sesleri duymak bazı zamanlar çığırından çıkmama neden oluyordu yeter, durun diyemiyordum her zamanki gibi yalnızlığıma kucak açmış soğuk odamda çaresizce kabuğuma çekiliyordum

kapıyı kitleyip kendimi yavaşça yere bıraktım böyle zamanlarda sadece hiç olmamayı diliyordum bana sormuşlarmıydı sanki onların gereksiz kavgalarını dinlemeyi isteyip istemediğimi bencillerdi sadece kendilerini düşünüp hareket ediyorlardı hiç bir zaman bu olumsuzluklara nasıl başa çıktığımı ve gittikçe onlardan nefret ettiğimi anlayamıyacaklardı

annemle babam sürekli kavga ediyordu belkide bunun en büyük sebebi ben ve başarısızlıklarımdı büyük ihtimalle babama sınav sonuçları ulaşmıştı yada gene karşı komşunun çocuğu benden daha yüksek not almıştı hiç bir zaman içime kapandığımda yada birşeyler ters gittiğinde sorunun ne olduğunu bana sormak yerine birbirlerini ezerek hatalarımı birbirlerinin yüzlerine vuruyorlardı sebebini bana sormak yerine bu yaptıkları ağız dalaşları kendilerini daha haklı çıkarıyorlardı muhtemelen"bir fidanı dikerken gün gelince fidan solduğunda fidanın neden soluğunu deyil fidanı neden diktiklerini düşünmüşler"

yanaklarımdaki ıslaklıkla başımı hızlıca sağa sola sallayıp elimi yumruk şekli yaptım her zaman fazla duygusal ve güçsüzdüm en nefret ettiğim huyumda buydu bişeylere cesurca göğüs germek yada o olay karşısında dik durmak yerine bu duruma düşmek içimdeki öfkenin filizlenmesinede bir nebze yardımcı oluyordu dudağımdaki hıçkırığı zorlukla tutmaya çalışıp sağ elimdeki  kitabı hızlıca duvara fırlattım
Bir şeylerin hıncını eşyalardan çıkarmak daha kolay olsa gerekti bencil ve beni düşünmeyen insanlar için kendimi bu derece yıpratmam gereksiz bir çabayı onlar hiçbir zaman benim farkıma olmayacaklardı
-zaten yıllardır sırf onlar için birşeyleri başarmıyormusun onların başını okşaması ve sana azıcık bir sevgi göstermesi için küçüklüğünden beri onların sevgisini haketmek için çabalamıyormusun

Haklısın iç ses 9 yaşındaki Marin onların başarısını haketmek için resim kursuna yazılıp yeteneğini geliştirmeye başlamıştı 11 yaşındaki Marin sırf ailesi istedi diye yaşıtları eğlenirken o dil kursuna yazılıp İngilizceyi öğrenmeye başlamıştı 15 yaşındaki Marin ailesini gururlandıran için okul birincisi olmuştu

Bu hayatı sadece annem ve babamı gururlandırmak ve onların sevgisini haketmek için yaşadığımı anladığımda ise 17 yaşımdaydım şuan ise ders notlarım düşmüş ve mental sağlığım çökmüş bir durumdaydı

önümde duran kitaplığa baktım tek başımaydım sadece ben ve bu kitaplar vardı yalnız kaldığımda tek arkadaşım onlardı şu lanet olası dünyada beni seven ve benimle ilgilenen hiç kimse yoktu onun yerine bana asosyal damgasını vurmak daha kolay olsa gerekti okulda sırf teneffüste kitap okuduğum ve boş ve çıkarcı ortamlara girmediğim için insanlar genellikle bana asosyel demeye başlamıştı

seslere birde cam kırılmalar eklenince ellerimi kulağıma götürüp çaresizce kapattım nefeslerimi düzenlemeye çabaladım panik atağım yine baş göstermişti birazda olsun sakinleşmeye çalışıp sesleri duymamaya kendimi çabaladım

Ben Marin gelecek kaygısı yaşayan,panik atağı olan, herşeyi eline yüzüne bulaştıran, insanlar tarafından asosyal bilinen ve her başı sıkıştığında kitaplara sığınan birisiyim. 17 yaşındayım geleceğe dair her hangi bir planım yok işte ben buyum