Beni kurtaran şey onun müziği değildi.
Beni kurtaran şey onun çaldığı müzikti.
Hala aynı tonda çalıyor kulaklarımda.
Onu ziyaret etmeye gidiyorum.
Onun heykelinin önündeyim elinde otururken görüyorum onu yine lirini çalıyor sakın ve huzurlu bir şekilde.
Yanına çıkıyorum
"Barb-"
"Şş- bana venti diyebilirsin.."
"Venti.."
"Evet benim şovalyem?"
Yanına dogru yavasca yaklasip yanina oturdum.
Kafasini boynuma yasladi.
"Konusmak istedigin bir konu mu vardi ?..yada zor zamanlardamisin?"
"....."
"Sanırım sadece anlasilmaya ve konusulmaya ihtiyacin var gel buraya"
Yavsca elini lirine goturdu ve hala unutmadigina sasirdigim favori melodimi calmaya basladi .
Gozlerimi kapadim.
"Değerli Savaşçım o kadar çok çalıştın ki,ben nasıl hissetiğini biliyorum. elmalar bile tatlı çiçeğini yitirir dünya bir sis içine düşer.... Bir molayı hak ediyorsun .ehheฯ"
"Suratindaki sabit ifade nadir gorulur.... Venti."
"Mhm?"
Bana bakmasını sağladım.
"Bi araya ihtiyaci olan bi tek ben yokum .kendine onem ver "
"Ha-"
Suratimi suratina yaklastirip dudaklarimizi birlestirdim.
Geri cekilmedi.
Birakmadi.
Karsilik verdi.
"Haa..."(Xiao)
"Seni seviyorum deli"(venti)
Gulumsedim sicak bir gulumseme...
Karsilik verdi.
Bu sefer seni izdirabindan ben kurtardim.
