Dwie połówki, dają jedną całość~Miraculum~

54. Radość wymalowana na twarzy

Podeszłam do kanapy, cały czas mój wzrok był na tym co przedstawiała zawartość koperty. Po chwili zaczełam zanosić się płaczem. Kila razy przejrzałam to wszystko. Nie mogłam w to uwierzyć. Jak on mógł. W pewnym momencie usłyszałam dzwonek do drzwi. Wystraszyłam się. Nikt nie może widzieć mnie w takim stanie. Wytarłam łzy ręką, a kopertę schowałam pod poduszkę. Poszłam otworzyć drzwi. Przekręciłam zamek w drzwiach i je otworzyłam. Liam odrazu wszedł do środka. Mam nadzieję, że nic nie zobaczy.
-Cześć, jestem z powrotem, mam zakupy. Kupiłem ci czekoladę mam nadzieję, że ci posmakują. Jedna jest bakaliowa druga orzechowa, mleczna, truskawkowa i chyba karmelowa, a i mam popcorn i czekoladki.- postawił zakupy na blacie.
-Z pewnością, wszystko jest pyszne.- uśmiechnęłam się sztucznie.
-Twój brat do mnie dzwonił, gdy wracałem ze sklepu, powiedział, że przyleci w poniedziałek rano do Paryża.
-Przyleci? To on nie był w Paryżu?
-Nie, ja też się ździwiłem, co jest najlepsze nie przyleci sam, bo z Luką. Byli razem w Grecji. Załatwiali sprawy twojego brata i jego porachunków.- Grecja no tak zawsze tam jest jak coś się dzieje.
-Ta, bo ten to jak zawsze wpiepszy się tam gdzie nie trzeba.- przekręciłam oczami.
- Oj nie przesadzaj, oboje przyjdą do ciebie w poniedziałek. Mam nadzieję, że nie przeszkadza ci obecność Luki? To raczej dobry chłopak.
-To dobrze, Luka też jest mile widziany. Nie mam nic to jego osoby, to że się zadurzył w jakiś sposób we mnie nie przeszkadza mi.- Nastała chwila ciszy, zwróciłam uwagę, że Liam ma przeładowaną broń. Nigdy nie zostawia tak pistoletu, chyba, że jest po akcji.
-Gdzie byłeś?- zapytałam w prost.
-Co?-spojrzał na mnie i przerwał rozpakowywanie zakupów.
-Gdzie byłeś?-powtórzyłam chociaż wiedziałam, że dobrze usłyszał co powiedziałam.
-W sklepie....-bo mu uwierzę.
-Nie kłam, gdzie jeszcze byłeś?- podniosłam ton głosu.
-Nigdzie na serio.
-Liam nie kłam do cholery!- krzyknęłam na niego.
-Uspokój się.- Podeszłam do niego i wyciągnęłam jego broń za paska.
-A to co to jest?- pokazałam mu broń, która była przeładowana.
-Eh...
-Nie wzdychaj mi. Byłeś sam na akcji? Czy ty zgłupiałeś?- pojechnie samemu na akcjie to jak wyrok śmierci.
-Nie byłem na akcji. Byłem..... u niego, u Adriena. Użył branzoletki, Luis do mnie zadzwonił, że jest powiadomienie z jego biżuterii. Pojechałem do niego, zastałem go przypiętego do poręczy chodów. Nie wiem dlaczego. Nikogo nie było, a na wyspie kuchennej leżała tylko jakaś koperta- dotarło do mnie, że koperta nie została dostarczona tylko do mnie. Gdy tylko pomyślę, że on dobrze wie o tych zdjęciach. Nie zrobił nic z tym faktem.
-Co ci mówił?-zapytałam.
-Powinnaś sama usłyszeć to od niego. -czyli jednak wybrał Kagami. Odłożyłam broń, a następnie usiadłam na kanapie. Podciągnęłam kolana pod brodę. Dlaczego, dlaczego ja muszę zawsze cierpieć? Wyciągnęłam kopertę z pod poduszki. Liam wrócił do rozkładania zakupy. Spojrzałam na zdjęcia Adriena i Kagami razem. W kopercie znajdowało się ponad 20 zdjęć, jak się przytulają, jak śmieją się na przerwach, zdjęcia jak ona całuje go w policzek, a on ma na twarzy uśmiech większy od tego, którym mnie obdarzał. Aż w końcu 2 zdjęcia, które tak cholernie bolą, zdjęcia jak ich usta się łączą. Ich pocałunek, a na jego twarzy nie było zaskoczenia, ździwienia lub innych podobnych emocji, była radość, pragnienie pogłębienia tego co się dzieje w danej chwili. Zaczełam znowu płakać. Robiłam to tak cicho, aby nie usłyszał, że coś się stało. Fotka na, której się całują upadła na podłogę. Moje ręce drżały, a ja od środka rozpadałam się na kawałki. Moje serce po raz kolejny zostało przebite. W końcu nie wytrzymałam i zaczełam zanosić się płaczem. Słyszałam jak Liam zamyka lodówkę.
-Mari.....-słyszałam jak zbliża się do kanapy. Odkręciłam głowę, gdy był już prawie obok. Zagryzałam wargę, aby nie wydać z siebie, żadnego odgłosu. Ręką przesunęłam kopertę pod poduszkę. Usiadł obok mnie, jednak nie pokazywałam mu mojej twarzy. Poczułam jego rękę na mojej żuchwie. Przyłożył ją do mojej twarzy, jego palce zahaczały o moje ucho i włosy. Przekręcił moją głowę tak, aby spojrzeć mi w oczy. Spojrzałam na niego załzawionym wzrokiem.
-Co się stało, chodzi o to, że pojechałem do niego?- po kręciłam przecząco. Zaczął gładzić mój policzek swoim kciukiem. -To co się dzieje?
-Nic, nie ważne.- to jedyne na co mnie było stać w tamtym momencie. Mówiąc to odkręciłam głowę. Jego ręka zniknęła z mojego policzka. Spojrzał w inna stronę.
Liam:
Odkręciła odemnie wzrok. Zrobiłem to samo. Popatrzyłem na podłogę nie była pusta. Podniosłem fotografię, która leżała pod moimi nogami. Gdy przyjrzałem jej się uważnie zaniemówiłem.
Marinett:
Widziałam tą złość w jego oczach. Ten gniew. Tą nienawiść.
-Nie daruje mu tego.-wysyczał przez zęby.
-To jest jego wybór.
-Mari on mi przysięgał, tyle razy, że cię kocha, a co dupek robi? Jest skończonym idiotą. Jeśli tylko tu się pokarze to...-przerwałam mu.
-To pokarze mu na co mnie stać. -uśmiechnął się do mnie.
-Idziesz do szkoły w poniedziałek?
-Tak, wiem, że go zobaczę, ale dam sobie radę.
-Nie wątpię w to. Leć spać, to był ciężki dzień. To zdjęcie spale na dworzu w ogrodzie.
-Tylko, że to nie jest jedyne zdjęcie...
-Co?-wyciągnęłam kopertę i dałam ją Liamowi.
-To są zdjęcia, tyle ich jest?-pokiwałam głową.- UGH- wstał i szarpnął się za włosy.- zabije skurwiela już nie żyje.
-Wiesz, że nie dam ci tego zrobić?
-Wiem, ale pogadać se mogę. Jedyna osoba, która może go zabić to ty, albo on sam.
-Właśnie, idę się położyć. Dobranoc.- Poszłam do pokoju. Długo nie mogłam zasnąć, przez rozmyślanie o nim. Myśli co powinnam zrobić nie opuszczały mojej głowy. Po pewnym czasie doszłam do wniosku, że muszę sobie odpuścić i żyć jakby to się nie wydarzyło, jakby ta historia nie miała miejsca.....

/////
Hej kolejny rozdział za nami. Mam pewną uwagę to jednej osoby.
http-wicia ja naprawdę nie jestem w stanie sobie wyobrazić jak ty to robisz, że każdą fabułę, którą ułożę sobie w głowie jesteś w stanie przewidzieć. Muszę zmienić fabułę jeśli kolejny raz zgadniesz co będzie dalej.

A jeśli chodzi co będzie dalej mogę powiedzieć, że tajemnicza osoba i osoba jej towarzysząca na obiedzie u rodziców Mari.

Życzę miłego dnia/ nocy.
Pozdrawiam♥️