Burası Karanlık yerden başlar ve o Karanlık yavaş yavaş süzülür , ama benim hayatım hızlı süründü. Sanki insanın hayatı güzel dediğiniz an demekki öğle değilmiş. İlk olarak benim hayatım böyle başladı, otobüs kazası geçirdim ve 1 ay öncesini hiç hatırlamıyorum o anı bile sadece yalnızlık geldi içime ve korktum bu gün bişey olacak dedim ve oldu hafızam kaydettim ama o an çok korktum çünkü anladım ki hayatın bu kadar hızlı gideceğini ve kendimi derslerine kendimi odaklama gerekiyor anne, babam çok büyük bir kavga ettiler hiç bırakmadı hiçte ayrılmasına çünkü benim bir kardeşim dah vardı ama bunları sadece ben sunabiliyor saklaya biliyordum son zamanlarda arkadaşlarım benden uzaklaşıyor hayatta arkadaşları o an anlamışım en kötü zamanda bile arkadaşın yanında olmaz hiçbir zaman akıp giderler o gıcıkların eline anlamıyorum ve sadece bu hayatta bir tane arkadaşım kalıyor yo 2 yanlış saydım çünkü birisine sevdiğim kişi ama o beni sevmediğini biliyorum yada sevebilirmiydi. Arkadaşıda onu seviyordu napacaktım hiçbir fikrim yoktu ama meğerse o sevdiğim kişi beni sevmiyorum arkadaşımı seviyorum. Onlar artık sevgili oldukları ve arkadaşım umrunda bile değildi sadece teneffüs de oturup duruyorum eve geldiğimde annemin babamın çığlıklarını duyuyorum yalnız başıma odama çıkıyor ve ağlıyordum ama bana baktıkları bile yoktu. Hep acı şarkılarını dinleyip durdum ağladım ama yine bişey olmadı olamazdı bile. Annemin babamın sesleri gittikçe artıyordu napacanm diye düşünüyorum ama bulmak istiyorum arıyorum ve bulamıyorum çünkü benim için hayat paramparçaydı anlamaya çalışıyordum ama neyi diye onu düşünüyordum bazende flim seyrederken mutlu sonla biterdi ama benim hiç bitmedi bazende aklıma hep şunu getiririm insanın anlatacak çok şeyi var ma söyleyecek hiçbirşey yok hayatım da o kadar şey yaşadım beni biri bile sevmediğini biliyordum hep birlikte hep bitmiştim. Asla yalnızlık geldi ama bitmedi. Sonsuz hayatı biter.
