Pursuing My Gay Secretary (EDITING)

CHAPTER FORTY-FOUR: LEARN TO MOVE ON

CANE

Kasabay ng malakas na pagsara ng pinto ay ang pagsilaglagan ang mga luha ko. I just told him the truth. Pero lahat ng ginawa kong plano noon ay nawala dahil narealize ko na mahal ko na pala siya. Actually, all I did to him was all true and from my heart. Nung una, akala ko pagpapangap lang ang mga ginagawa ko pero nung tumagal ay narealize ko na totoo na pala ang mga pinapakita ko sa kanya.

Pero ginamit ko pa rin siya nung una. I think he deserve to know it. Kaya naman yun ang ginawa kong alibi para lumayo at magalit siya sakin. I can't take to see that he's in danger again because of me. Mas mabuti nang magalit siya sakin kaysa malagay ulit ang buhay niya sa panganib.

Matagal ko nang pinaghandaan na dumating ang sitwasyong iyon. Akala ko handa na akong harapin siya at sabihin lahat ng mga katagang binanggit ko sa kanya kanina, pero hindi. Iba pala talaga kapag kaharap mo na yung taong sasaktan mo mismo. It's like I want to widraw the words that I said and just hug and kiss him.

Nang makita ko siya kanina ay nagulat ako at nalungkot pero nangingibabaw doon ang saya. Finally, he did wake up. Pero hindi ako ang unang nakita niya kasi wala ako sa tabi niya. I hope he can forgive me for all I did to him. Para rin naman ito sa kapakanan niya.

Napatingin ako sa mga papeles na pinipirmahan ko. Basa na pala ang mga ito dahil sa mga luha ko. Hindi na halos mabasa ang mga tinta na nasa papel dahil basa na ito ng mga luha ko. I crumpled the paper and throw it away. Suddenly, the door opened. "Hi, I just came here to bring your lunch." Von spoke while walking towards me. Agad kong pinahid ang mga luha ko sa pisngi nang biglang may nag-abot sa akin ng panyo. "Pain is usually with love. They are package deal. If you cannot feel pain while loving then it is not called love. Feel free to cry. I'm just here beside you. You can lean on me when you're in worst." He spoke in his usual tone.

Nang hindi ko tinanggap ang panyong inilahad niya ay siya na mismo ang nagpahid ng mga luha ko sa pisngi. Tumingin ako sa kanya at seryoso naman siyang nakatingin sakin. "Hindi kita mabibigyan ng advice dahil hindi ko alam kung ano ang tunay na nangyari. If you're ready to tell me what really happened and I am just here willing to listen. Handa rin akong makinig sa mga hinaing mo at pasakit."

Kumunot ang noo ko. "Why are you doing this?" Nalilito kong tanong. This past few months, palagi niya akong dinadalhan ng pagkain sa office. Tinatanong ko siya kung bakit but he will just answer me that I need to eat. Tsk! Masyadong komplikado ang lalaking to at 'di ko mabasa ang nasa isip niya.

He just smiled at me. "Kasi kaibigan kita." Maikli nitong sagot. "This past few months was toxic for you. Trabaho nalang palagi ang inaatupag mo. You look so stressed and miserable, Zia. You also need time for yourself. Marahil ang iba ay hindi napapansin ang mga dinadamdam mo pero ako, ramdam na ramdam ko yun. Hindi mo na inaatupag ang sarili mo. Palagi kang nadiyan sa tabi ng ama mo, kay Zairhy at kay Zues pero ni mismo ang sarili mo ay di mo mabigyan ng oras. Learn to love yourself. Hindi yung puro iba nalang ang iniintindi mo."

My emotion vanished. "I told you to not meddle my life, Von." Malamig kong saad sa kanya.

"How could I not, Zia? I'm fucking concern at you. Can't you see yourself? You're like a soulless human living in the world. Unahin mo naman ang sarili mo bago ang iba."

Natahimik ako sa sinabi niya. Hindi ko na pala naaatupag ang sarili ko. Ayaw ko lang namang maramdaman ng iba ang mga nararamdaman ko ngayon. Kaya't hanggang sa makakaya ko ay ginagawa ko ang lahat para hindi maramdaman ng mga taong nasa paligid ko na nag-iisa sila. Am I really being selfless?