ကောင်းကျိုးမပေးသော သမီးပျို Part 4 ေကာင္းက်ိဳးမေပးေသာ သမီးပ်ိဳ Part 4

၆၁၉

ကောင်းကျိုးမပေးသော သမီးပျို
အခန်း(၆၁၉)

“နတ်ဆိုးတွေကရော...အခုမတိုင်ခင်အထိ ငါကိုယ်တော်ကြားဖူးထားတာတော့ နတ်ဆိုးတွေ ဟာ အရမ်းရက်စက်ကြမ်းကြုတ်ကြတဲ့ သတ္တဝါတွေတဲ့ ဒါပေမဲ့ တက်သစ်နေမြို့ထဲမှာ နတ်ဆိုးတွေ အများကြီးရှိနေတာပဲ ငါကိုယ်တော်ကိုတော့ တစ်ခါမှ အန္တရာယ်မပေးကြပါလား။ နောက်ပြီးတော့ မနေ့တုန်းကမှ အစ်ကိုကြီးကျားလန်က ကိုယ်တော့်အတွက် စားစရာတွေ အများကြီးပေးခဲ့သေးတယ် အဲ့စားစရာတွေက အရမ်းစားလို့ကောင်းတာပဲ”
လောင်ယုစိတ်ထဲ ဝေခွဲရခက်နေပါသည်။အခုကာအတွင်း သူတွေ့ကြုံနေခဲ့ရသမျှတွေဟာ သူသိထားတာတွေနဲ့ လုံးလုံးကြီးကိုဆန့်ကျင်သွေဖီနေတာကြောင့် သူ့အတွက် စဉ်းစားရခက်ခဲ စေသော ပုစ္ဆာတစ်ပုဒ်ဖြစ်နေပါသည်။
ဒီမေးခွန်းအား မည်သို့မည်ပုံဖြေဆိုရမည်ကို မသိဖြစ်သွားသောဖေးယွမ်လည်း နှုတ်ဆိတ်သွားခဲ့ရသည်။
တက်သစ်နေမြို့တော်ထဲက နတ်ဆိုးတွေဟာ အထူးထွေအဆန်းပြားဆုံးသော နတ်ဆိုးတွေ ဖြစ်နေပါသည်။သူတို့က လူသားတွေကို တစ်ခေါက်မှမတိုက်ခိုက်သလို လူသားလည်း မစားသုံးကြပါဘူး။နတ်ဆိုးတစ်ကောင်က လူသားစားနေတာကိုသာ သူမတွေ့ခဲ့ဖူးရင် လောင်ယုလိုမျိုး မေးခွန်းထုတ်မိမှာ သေချာပါသည်။
သို့ပေမဲ့ အခုအခါမှာတော့ သူတွန့်ဆုတ်တွေဝေသွားခဲ့ရပါသည်။
ရှန်ယန်ရှောင်က ဘယ်လိုလုပ်သလဲတော့ သူလည်းမသိပါဘူး သူမက ကြမ်းကြုတ်လှသော နတ်ဆိုးတွေကို သိမ်မွေ့ယဉ်ကျေးပြီး ဖော်ရွေလှသူတွေဖြစ်သွားအောင် စီမံနိုင်ခဲ့ပါသည်။သူ သဟဇာတဖြစ်စွာ အတူယှဉ်တွဲနေထိုင်နေကြသော နတ်ဆိုးတွေနဲ့လူတွေကိုကြည့်ပြီး ရှိခဲ့ဖူးသော စိုးရိမ်မှုတွေ သံသယတွေ ပျောက်ကွယ်လာခဲ့ပါသည်။
နတ်ဆိုးနဲ့လူတို့က တစ်ကယ်ပဲ အတူနေထိုင်လို့ရသလား...
“ဒါက မတူဘူးလေ”ဆိုသော ရှန်ယန်ရှောင်ရဲ့စကားသံက အံ့အားသင့်ဖွယ် ထွက်ပေါ်လာသည်။
ဖေးယွမ်နဲ့လောင်ယုတို့ ခေါင်းလှည့်ပြီးကြည့်လိုက်ကြတော့ သူတို့ဆီကို လာနေသော ရှန်ယန်ရှောင်ကို တွေ့လိုက်ကြသည်။တက်သစ်နေမြို့ထဲ နေထိုင်နေစဉ်အတွင်း သူတို့အနေနဲ့ ရှန်ယန်ရှောင်ကို တွေ့ရခဲလှပြီး သူမအဖို့ သူတို့ရှိနေတာကိုတောင် မသိသလိုပုံပေါက်နေပါသည်။သူတို့တွေ နိစ္စဓူဝဘာလုပ်လုပ် စိုးရိမ်မှုမရှိတဲ့ အခြေအနေမျိုးလို့ ထင်ရလောက်သည်။
“ရှန်ယန်ရှောင်”
ရှန်ယန်ရှောင်ကိုတွေ့လိုက်ရတော့ လောင်ယုမျက်လုံးတွေက အနည်းငယ်အံ့ဩသွားဟန် ပေါက်နေခဲ့ပြီး ချစ်စဖွယ်ကောင်းလှသော ကောင်မလေးအား ဆက်ကြည့်နေရင်းနဲ့ သူ၏ ချောမောသောမျက်နှာက နီရဲတက်လာခဲ့သည်။
သူမရှေ့က မင်းသားငယ်အား တစ်ချက်ကြည့်ပြီးနောက် သတိတထားဖြစ်ဟန်ရှိနေသော ဖေးယွမ်ကို သူမဆက်ကြည့်လိုက်သည်။
“တက်သစ်နေမြို့ထဲကနတ်ဆိုးတွေနဲ့ မြို့ပြင်မှာရှိတဲ့ နတ်ဆိုးတွေက မတူကြဘူး။အပြင်က နတ်ဆိုးတွေနဲ့အတူသွားအတူလာ လုပ်ကြည့်ရဲရင်တော့ တစ်စက္ကန့်အတွင်းမှာပဲ တစ်ကိုယ်လုံး ဝါးမြိုစားသောက်ခံလိုက်ရမှာပဲ”
“အိုး”
လောင်ယု မင်သက်သွားခဲ့သည်။
ခပ်တောင့်တောင့်ဖြစ်သွားတဲ့ လောင်ယုမျက်နှာကြောင့် ရှန်ယန်ရှောင် အရမ်းရယ်ချင်သွားမိသည်။လောင်ယုလိုမင်းသားမျိုးကို သူမ တစ်ခါမှ မတွေ့ဖူးပါဘူး။သူမ သူ့ကိုတွေ့လိုက်တိုင်း ဒီကောင်လေးမှာ ရှက်တက်တက်အမူအယာရှိနေပါသည်။မရယ်ဘဲကို မနေနိုင်လောက်အောင်ပါပဲ။
“လင်းလက်တိုက်ပေါ်က နတ်ဆိုးအများစုက လူသားစားပြီးကြီးပြင်းလာခဲ့ကြတာ ဒါပေမဲ့ တစ်နေ့နေ့မှာ တက်သစ်နေမြို့က နတ်ဆိုးတွေလိုမျိုး သူတို့တွေလည်း လူသားစားဖို့ကို စိတ်ဝင်စားမှုမရှိတော့ဘဲ ဖြစ်လာမယ်လို့ ကျွန်မယုံကြည်တယ်”
အနက်ရောင်စွမ်းအင်တွေရဲ့အထောက်အပံ့နဲ့တောင် လူသားတွေကို စားချင်သောက်ချင်နေသေးရင်တော့ နတ်ဆိုးတွေက တစ်ကယ့်ကို သူမတူတဲ့ အရသာမျိုးကို ကြိုက်ကြတာပဲလို့ ပြောရုံပဲရှိပါသည်။
“တစ်နေ့နေ့ ဟုတ်လား...နတ်ဆိုးတွေက လူတွေကိုစားလာတာ နှစ်ထောင်ချီခဲ့ပြီလေ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး အလွယ်တကူနဲ့ ပြောင်းလို့ရမလဲ”
ရှန်ယန်ရှောင်၏ မှတ်ချက်ကို ဖေးယွမ်ယုံကြည်မှုမရှိပါလေ။
“ဒါပေမဲ့ မင်းတိုင်ပင်ကြီးအရှေ့မှာပဲ ပြောင်းလဲနေတဲ့ နတ်ဆိုးတွေရှိနေတယ် မဟုတ်လား”
ရှန်ယန်ရှောင်က ကျောက်တုံးကျောက်ခဲတွေကို ကျောပေါ်တင်၍ သယ်နေကြသော အဆင့်နိမ့်နတ်ဆိုးတွေကို လက်ဖြင့်ညွှန်ပြပြီး ပြုံးကာပြောလိုက်သည်။
ဖေးယွမ် မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်မိသည်။တက်သစ်နေမြို့က နတ်ဆိုးတွေကတော့ လောကပေါ်မှာ အရှားပါးဆုံးသော နတ်ဆိုးမျိုးတွေပါပဲလေ။
“မြို့ရှင်ကြီးက ကျွန်တော်တို့ဆီကို ဘာအတွက်လာခဲ့တာပါလဲ နတ်ဆိုးတွေ လူသားစားနေတဲ့ ကိစ္စအတွက် ဆွေးနွေးချင်လို့လား”
ရှန်ယန်ရှောင် ပုခုံးတွန့်လိုက်မိသည်။ဖေးယွမ်၏ အမြင်အရ ရှန်ယန်ရှောင် သူတို့အပေါ် လုပ်ခဲ့သမျှတို့အား လွယ်လွယ်နှင့်တော့ ခွင့်လွှတ်ပေးနိုင်မည်မဟုတ်ပေ။တစ်မြို့ထဲနေ အဆင့်မြင့်နတ်ဆိုးတွေနဲ့ ရယ်ကာမောကာပြောဆိုနေနိုင်ပြီဖြစ်ပေမယ့် သူမကို မြင်သည့်အခါတိုင်း ဖေးယွမ်မျက်နှာက မပျော်မရွှင်မျက်နှာပေး ဖြစ်သွားတတ်သည်။
“ဧကရာဇ်က မင်းတိုင်ပင်ကြီးတို့ဆီကို လူလွှတ်ထားတယ် ကျွန်တော်က လာခေါ်ပေးတာ”
“ဧကရာဇ်က လူလွှတ်ထားတယ် ဟုတ်လား ဘယ်သူများလဲ”လို့ ဖေးယွမ်ကမေးသည်။
“တော်ဝင်ရိုလန်ကျောင်း ကျောင်းအုပ်ကြီး အိုးယန်ဟွမ်းယူပဲ”