i will, hyunho

_

Beni hatırladığını biliyordum.

Bundan emindim.

Dans odasında karşılaştığımızdan beri gözleri sürekli üzerimdeydi. Bende sürekli ona bakıyordum. Yanına gidip konuşmak istiyordum ama yapamıyordum, korkuyordum.

Karalama defterini alıp okulun arka bahçesine gidiyordu. Genelde ağaçları ya da kuşları çiziyordu.

Dersleri çok iyi değildi ama gözlemlediğim kadarıyla dansta ve çizimde iyiydi.

Zayıftı, yemek yediğini hiç görmemiştim.

İnsanlara karşı hep güler yüzlüydü, herkese yardımcı olmaya çalışıyordu.

Ama o herkese sunduğu gülümsemesi gerçek değildi. İçinde bir savaş vardı, içinden ağlıyordu o.

Okul çıkışları hemen dans odasına gidip, sürekli aynı şarkıyı açıyordu. Hergün hareketleri değişiyordu ama şarkı hiç değişmiyordu.

Güzel dans ediyordu, dans ederken dalgalanan uzun kahverengi saçları, ince beli, dolgun dudakları, gözünün altındaki beni..

Her şeyi, her detayı ile mükemmeldi.

Muhtemelen onu izlediğimi biliyordu ama ses çıkartmıyordu.

Gizlice ağlıyordu. Sessiz hıçkırıklarını duyuyordum hergün.

Ona yardımcı olmak istiyordum. İçindeki savaşa son vermek istiyordum ama yapamıyordum.

Çünkü dediğim gibi, ben kendinden bile korkan zavallının tekiyim...

Benim hayatımı kurtarmıştı o.

Muhtemelen haberi yoktu bundan ama belki o gün, o sokakta karşılaşmasaydık şuan nefes alamıyor olabilirdim.

Kim bilir? Belki cesedim toprağın altında çürümüş olabilirdi.

Pek arkadaşı yoktu. Arada yanına gelen kaslı, kısa boylu çocukla da hafta da bir konuşuyordu.

Sürekli müzik dinliyordu. Okula gelirken, giderken, resim çizerken.

O bunları yaparken bende sadece onu izliyordum işte.

Korkak Minho.

Okula gelmediği günler kafayı yiyordum. Onun varlığı bile beni güvende hissetiriyordu. Nedenini bilmiyordum.

Sürekli birbirimize bakıyorduk. Göz göze geldiğimizde gözlerini kaçırıyordu hemen. Keşke hiç kaçırmasa, sonsuza kadar bana baksa diye düşünüyordum.

Eğer bana sonsuza kadar bakacak olsaydı, bende sonsuza kadar içinde kaybolduğum, ela gözlerini izlerdim. Hiç bıkmadan.

Okulda karşılaştığımız günden sonra sürekli birbirimize bakmaya başlamıştık. Ama ikimizde konuşmak için ilk adımı atmıyorduk.

Bu yüzden bir ay sadece birbirimizi izlemiştik.

Bir gün okul çıkışı dans odasına gitmiştim, yine onu izlemek için.