Elyu

PROLOGUE

Hi I'm Aki, I've decided to transfer my AU story here in Wattpad to expand the story line and elaborate more scenes. Also to introduce my characters well to the audience because I believe they deserve to be known more.

DISCLAIMER: This is a work of fiction only. Any names, characters, businesses, place, events, and incidents are purely imagination of the author. Any resemblances to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental.

WARNING: This book contains foul words, disturbing incidents, trigger warnings, typographical and grammatical errors. This is my first book to be written so please bear with me, I am still learning. :)

Started writing on Wattpad: December 16, 2021

Released the AU on Twitter: October 14, 2021

Finished the AU on Twitter: November 18, 2021

********************************************************************

Nag maneho lang ako ng nagmaneho, hindi ko na din alam kung saan pupunta. Hinayaan ko ang mga kamay at paa ko na mag maneho. Sa sobrang gulo ng utak ko ngayon, hindi ko na alam ang gagawin ko.

I was crying the whole time while driving. Kinakausap ang sarili na para bang may sasagot sakin, tinatanong ang mundo bakit sa lahat ng tao, sakin pa nangyari 'to.

My phone was so loud, my friends and my brother were trying to contact me. "Fuck it." at pinatay ang telepono.

Huminto ako sa may 7/11 at bumili ng sandamakmak na alak. Hindi ko na alam ang ginagawa ko. Bahala na, mamamatay din naman ako.

"Miss, ilang taon kana?" tanong ng cashier.

"Do I look like a minor to you? 21 na ako." masungit na sagot ko.

Nakita ko siyang umirap kaya inirapan ko din siya pabalik, quits lang.

"Sungit sungit, akala mo maganda." I whispered to myself.

I was just driving and zoning out... ang bigat, ang bigat bigat. I found myself checking in a hotel in La Union.

Habang nag checheck-in ay may napansin akong lalaking dumaan na pamilyar sakin. Hindi ko nalang 'to pinansin dahil baka sa pagod ay nakakakita lang ako ng mga bagay-bagay.

"Uh m-miss, hello? Nakikinig po ba kayo?" the receptionist asked, I didn't notice that I was zoning out... again. Pucha, ang sakit ng ulo ko.

"Ah, yes sorry. Where's the card?" I asked unconsciously.

"It's on your palm na ma'am" the receptionist answered, obviously weirded out by how I was acting.

"Yeah, thanks." I politely answered kahit na mukha na akong tanga sa ginagawa ko.

To be honest, hindi ko alam kung ano ginagawa ko dito. Hindi ko alam kung saan ako pupulutin, hindi ko alam kung gusto ko pang ituloy ang takbo ng buhay. Hindi ko alam kung... may kinabukasan pa bang nag-iintay sa'kin... kung gusto ko pang ituloy.

Kasi sa nakikita ko ngayon... parang... ayoko na.

Lumabas ako sa balcony at nagpahangin, gabing gabi na kaya naman wala nang taong naka kalat. Binuksan ko isa-isa ang beer at whiskey na binili ko. Sabay sabay kong itinungga ito at nag sisisigaw.

Nagulat na lamang ako ng biglang may lumabas sa balcony ng katabing hotel room ko... may gising pa pala. 

He's the same person I saw earlier while checking-in, pamilyar na pamilyar talaga sakin 'tong mukhang 'to kaso hindi ko maalala kung saan ko siya nakita. Napatingin siya sakin dahil napansin niya atang tinitignan ko siya.

He didn't stay outside for long and decided to go in. I was weirded out because I really saw him already. Somewhere... someplace... sometime.

I was drinking the whole night, staring at the view in front of me kahit madilim na. Gustong gusto ko ang simoy ng hangin at amoy ng dagat na parang nakakalimutan ko lahat ng problema ko. Dahan-dahang tumulo ang mga luhang nag babadya sa aking mga mata.

"Aji, kaya mo pa ba?" sa buong buhay ko, ngayon lang ako nag tanong sa sarili ko kung kaya ko pa ba. 

At sa unang pag kakataon na 'yon... hindi ko na kaya.