🖇️ 𝘤𝘭𝘰𝘴𝘵𝘳𝘰𝘧𝘰𝘣𝘪𝘢/ ִֶָ ꒷꒦

⩩ 2

"Bende Armin memnun oldum buraya yeni taşındın galiba?"

Esmer oğlan pek şaşırmamıştı. Apartmanda tek tük insan kalmıştı. Sürekli tandığı suratlar içinde farklı biri basit ayırt edilirdi.

"Evet burada yeniyim. Sen uzun süredir burdasın gibi?"

"Eh işte."

Sessizlik.
Küçük asansör kabinine büyük sessizlik. Fakat ikisi de yetişkin bireylerdi ve bunu çok garipsemediler. Daha yeni tanıştığın biri ile diyaloğunun olmaması normaldi. Hoş, şuan Armin istese de konuşabileceğini sanmıyordu.
Aklını meşgul etmek için düşünüp düşünmeyeceğiniz herşeyi aklından geçiriyordu.

"Tanrım... Sanki biraz uzun sürdü?"

Esmerin sorduğu soru sarışın oğlanı paniklemeye itiyordu. Hayır ortada panikleyecek birşey yoktu, binanın yaşına bakacak olursanız asansörün hızı gayet iyiydi bile.
Ama o şuan mantıklı düşünemiyordu. Havanın soğukluğuna rağmen terlediğini hissediyordu.

"Çok... Çok da değil aslında- normal gibi işte, değilmi?"

Dışardan geçen bir çocuk bile anlayabilirdi ki Armin hiç rahat değildi. O boğuluyordu. Ama hayır, boğazına yapılan türden değil. Sanki biri göğüsüne oturmuş gibiydi. Tam olarak buydu. Nefes alamıyordu.

"Armin şey, pekte iyi gözük-"

Ve yüksek ihtimalle- hayır kesinlikle asansörden gelen ve pekte iyiyi işaret etmeyen bir takım sesler.

:-)

2 Mart 2022