Hug me (Completed )

Chapter 02

Hobi Pov.

අවුරුදු දෙකකට පස්සෙ නම්සන් ටවර් එක ලගට ආවම මට දැනුනෙ කියා ගන්න බැරි තරම් පාලුවක් තනිකමක්.මට මගෙ හියුන්ව මතක් උනා.එයා දැන් මාත් එක්ක මෙතන හිටිය නම්.දන්නෙම නැතුව ඇස් වලට කඳුළු පිරුනෙ මගෙ හියුන් ගැන හිතපු නිසා.මගෙ හිතේ දුක ටිකක් හරි අඩු වෙනක්ම් කියල හිතල මං අඩන්න ගත්තෙ අහල පහල ඉන්නෙ කව්ද කියල වත් ගානක් නැතුව.

මං ඔලුව උස්සල බැලුවෙ.කවරු හරි කෙනෙක් මගෙන් කරදයක් උනාද කියල අහපු නිසා.මං ඉක්මනට ඔළුව ඉස්සුවෙ ඒ කව්ද කියල බලන්න.

ලස්සනයි .ඒ මුන දැක්ක ගමන්ම මට හිතුන.ලස්සන හරිම කියුට් කොල්ලෙක් මගෙ ඉස්සරහ හිටන් ඉන්නව.

මං හොදින් කියල කෙටි උත්තරයක් දීල මං නැගිට්ටෙ එතනින් යන්න හිතන්.ඒත් ඒ කොල්ල මගෙ අතින් ඇද්ද පාර මාව ආයිත් බෙන්ච් එකෙ ඉන්ද උනා.මේ මොනමගුලක්ද කියල හිතන ගමන් මං බැලුවෙ ඒ කොල්ල දිහා.

" මං දන්නව ඔයා හොදින් නෙමේ.ඔයාට පුලුවන් මට කාතා කරන්න එහෙම කරොත් ඔයාගෙ හිතේ දුක ටිකක් හරි අඩුවෙයි."

එහෙම කොහොමද මේ දැන් දැක්ක කෙනෙක්ට මගේ පුද්ගලික දේවල් කියන්නෙ.

"මං ඔයාව දන්නෙ වත් නැතුව එහෙම..."

"ඒක නිසා තමා ඔයාට බය නැතුව මට කතා කරන්න පුලුවන්.මං ඔයාව දන්නෙත් නෑ ඔයා මාව දන්නෙත් නෑ."

එයා කියපු දේ ඇත්තකුත් තියෙනව.මං එයාව දැක්කෙත් අද.අනික මං ආයම එයාව දකින්නෙ නැති වෙන්න පුලුවන්.අනික ඉතින් මං ගැන දැනගෙන එයා මොනව කරන්නද.මොක්ද මං ජනාදිපතිද නෑනෙ.හිතේ දුක හරි නැති වෙයිනෙ කියල මං එයාට මගෙ හියුන් ගැන කිව්ව.

" මට එහෙම විස්තර කරල කියන්න තරම් කතාවක් නෑ.හ්ම්ම්ම්ම්ම්....මගෙ හියුන් එයා එයා මාව දාල ගියා.ගොඩක් ඈතට.එයා ඇක්සිඩන්ට් උනා. එයා නැති වෙලා දැන් අවුරුද්දු එකහමාරක් වගේ වෙනව. ඊට පස්සෙ මං US ගියා.අද තමයි ආයිම ආවෙ.වෙනද මං මෙතනට එන්නෙ මගෙ හියුන් එක්ක ඉතින් මට එයාව මතක් උන නිසයි ඇඩුනෙ ."
මට ගොඩක් දුක හිතුන.

ඒ ටික කියල ඉවර වෙනකොට මට ආයිමත් ඇඩෙන්න ගත්ත.ඉස්සෙල්ලටත් වඩා හයියෙන්ම මං ඇඩුවෙ මගෙ දුක මට අඩු කර ගන්න ඕනෙ නිසා.