I Ran Away

Prologue

'I'm so stupid, I'm listening to love songs,
Thinking that you love me too.'

Pumasok ako ng kwarto at umupo sa aking kama. Iniisip ko kung saan ako nagkamali para gawin niya sa akin toh.

'I close my eyes and I see you saying that you love me too,
Love my heart beats fast.'

Napaluha ako nang naalala ko ang mga sinabe niya sakin bago ako saktan. Mas masakit pa ang mga binitawan niyang salita kesa sa mga suntok at sampal na binibigay nya.

'But as I open my eyes
Reality hits me
All of my thoughts about you and I won't ever come true.'

Tama na! Ayoko na! Suko na ako. Alam ko naman na kahit Anong gawin ko ay hindi nya maibibigay pabalik Ang pagmamahal ko sa kanya.

'I'm sorry because I held you
I never thought what you feel
'Cause when I look at you baby
You always smile and kiss my hand.'

Nakapag-desisyon na ako. Ayoko na maghintay sakanya gabi-gabi kung uuwe ba sya o hinde, ayoko nang tanggapin ang mga masasakit niyang salita at higit sa lahat ay ayoko nang mahalin Siya.

'I'm sorry because I forced you to do the things that you don't like.
Baby because I thought it was alright, you look like you don't mind.'

Kahit masakit ay pinilit kong tumayo at kinuha ang aking maleta, binuksan ko ito.

Iisipin at bibigyang pansin ko na ngayon Ang aking sarili.

Pumunta ako sa aking closet at kinuha ang aking mga damit. Tinupi ko muna isa isa ito bago linagay isa isa sa loob ng maleta.

Matagal kong tiniis ang mga kalupitan niya at kung maaalala ko lang ang lahat ng iyon masasaktan lang ako. Wasak na wasak na ako, Hindi ko na alam kung paano ko pa bubuohin ang aking sarili. Kaya bilang respeto ko sa aking sarili ay bibitawan na ako.

Pagkatapos kong mag-impake ay naligo't nagbihis ako bago lumabas ng mansion habang bitbit ang maleta.

Iniwan ko lahat ng pag-aari niya pati na ang mga ATM and credit cards niya sa aking kwarto. Kahit nga Ang aking phone ay iniwan ko sa takot na mahanap ako ng mga magulang o mga kapatid ko. Hinubad ko ang wedding ring namin at nilagay yun sa sahig.

Lumabas ako ng mansion at ngumiti sa aking kaibigan na naghihintay sakin. "Sigurado ka na ba na iiwan mo na talaga Siya?" Tumingin ako sa mansion at napangiwe. "Hindi ka ba magsisisi?"

"Wala naman akong magandang alaala sa mansion kaya bakit ako magsisisi?" Sagot ko at tumingin sa kanya.

Mapait siyang ngumiti at kinuha ang maleta ko. Pinasok Niya muna ang maleta sa loob ng trunk ng sasakyan bago Niya ako pinagbuksan ng pinto.

He also doesn't know my plan and I don't any plan on telling him either. I chose to run away but to do that I need some help.

I will run away, not just to my cruel husband, but also to my family and friends. In short to all of them.

I know it will be painful but I have to endure the pain. I also don't know what will happen to my life after this but I will just pray to the Lord to guide me in this journey.