The Heartthrob That Can't Walk

Chapter 14

I almost choke my food when I saw her holding a flower. It’s a red rose. Hindi pa ba siya natatauhan? She shouldn’t be doing this! She’s a girl nor a woman. Hindi dapat siya ang umaakyat ng ligaw.

“Alisin mo ‘yan sa harap ko.” Masungit kong sabi na ikinahinto niya.

“Bakit? Tapos na ang reporting natin. Manliligaw na ulit ako.” She pouted.

Nilagay niya ‘yon sa ibabaw ng hita ko. Tsaka umalis sa harap ko. She bake a pizza malamang ‘yon ang kukunin niya. Pero imbis na hintayin siya ay pinaandar ko ang aking wheelchair. Tinapon ko sa lapag ang bulaklak. Nalagas ang ilang petals no’n.

I just stayed in my room and play on my computer. I’m not in the mood. Parang wala akong gana sa lahat ng bagay. Maging kumain ay wala. So I just lay down on my bed and sleep for the whole afternoon.

Nagising ako ay alas singko na. Medyo madilim na rin sa labas. Sinikap kong umupo sa aking wheelchair. Matapos ay lumabas ako ng aking veranda. I forehead creased when I saw Shane crying while holding the roses. On the bench she’s hugging her knees.

I gulped and look at the sky. After a minutes she went inside the house. All of us have a dinner together. But she was quite. Then I stayed in the living room to watch something. I notice that she’s not going out of her room. Is she sleeping already?

12 am I’m still awake. I went out of my room and I was stunned when the lights in the living room are still on. I tried to peek from second floor. It’s her, she’s doing something. May naririnig akong pinupokpok niya.

Hindi ko makita ang ginagawa niya. She look really busy. Nag punas rin siya ng pawis sa noo gamit ang likod ng palad niya. Humikab siya at nag inat inat. What is she doing?

I decided to go down using the mini elevator. When I arrive in the living room she shout out of shock. Tumayo siya at hinarap ako. Tila hinaharangan ang nasa likod niya.

“What are you doing?”

“Uh…wala. May napanood kasi ako online ginagaya ko lang.” she look away.

“Ah.” kunwaring pag sangayon ko.

I made my way on the kitchen. Rinig ko ang pag ligpit niya ng mga gamit niya. Sumunod siya sa’kin sa kusina. Pawis na pawis pa.

“Bakit pawis ka? There’s a aircon.” I asked confusedly.

“Hindi ko binuksan, sayang sa kuryente hindi naman ako ang nagbabayad no’n. Bakit gising ka pa?” tanong niya at umupo sa high chair.

Hindi ko siya sinagot. Naalala ko nanaman na dapat galit ako sa kaniya. Kainis kasing bibig ‘to.

I reach the refrigerator, I was about to get the water but she did it first.

“Ano pang kailangan mo? Nagugutom ka?”

Hindi ulit ako sumagot at kinuha ang bottled water sa kamay niya.

“May sakit ka?” hinipo niya ang leeg ko. Muntik ko na tuloy maibuga ‘yung tubig. Nang bibigla kasi!

“Tang—no, I’m fine.” Inabot ko sa kaniya ang bote bago siya iwan ro’n.

May narinig pa akong sinabi niya pero hindi ko naintindihan. Nakarating ako sa kwarto. Hindi pa rin ako dinadalaw ng antok. Ano kaya ‘yong ginagawa niya? Gabi na tapos ngayon siya gumagawa? Bakit hindi sa umaga?

Inakala kong miserable ako dahil alam kong bangag ako ngayong umaga. Pero mas malala pa ang sa kaniya. She look really sleepy and there’s also a black circles around her eyes. Aabutin niya ang toasted bread pero na nanaginip ata siya. Hindi na sa eksaktong direksyon ang kamay niya sa kinalalagyan ng tinapay. Para bang wala ng lakas para abutin pa ‘yon. Tumawa si Mr. Tori at inabot nalang sa kaniya ang isang pirasong tinapay. Kumain siya na parang bata na walang tulog.