𝘓𝘪𝘨𝘩𝘵 𝘐𝘯 𝘋𝘢𝘳𝘬𝘯𝘦𝘴𝘴

#1

با غرغر روی تختش غلت زد و به گوشیش رسید.

بعد از دیدن ساعت و اینکه هنوز وقت برای خوابیدن داره، سرش رو توی بالش نرمش فرو کرد.

اما چند ثانیه بعد چشماش گرد شدن و یادش افتاد که قرار بود امروز صبح دنبال جونگین بره.

از تخت پرید و بعد از اینکه آماده شد کیفش رو برداشت و تو آینه به خودش نگاه کرد.

براش مهم نبود که سر صبحه یا نصف شب؛ اون باید همیشه خوب به نظر می رسید.

زیر لب گفت: یانگ جونگین به نفعته برام یه صبحانه خوشمزه جور کرده باشی وگرنه مجبورت می‌کنم یک روز از خواب شیرین صبحت بزنی.

برنامه مزخرف رادیو هم حال و هواش رو عوض نکرد ولی وقتی چهره جونگین رو از پشت شیشه دید که لبخند زده و چشماش از همیشه کشیده‌تر به نظر می‌رسن، کمی خندید.

-صبح بخیر کیم سونگمین

خمیازه ای کشید و بینش گفت: صبح بخیر

بعد از تموم شدن خمیازه طولانیش، به قیافه ماسیده جونگین نگاه کرد: هوم؟ چرا اونجوری نگاه میکنی؟

جونگین جوابی بهش نداد و یه آهنگ نسبتا پر انرژی پلی کرد و همراهش سر تکون داد.

-کاش میتونستم بفهمم چرا ساعت ۶:۳۰ صبح انقدر انرژی داری.

آروم خندید: البته اگر منم ساعت ۱۰ شب، بعد از اینکه مشقامو نوشتم و کیفم رو جمع کردم و مامانم برام لالایی خوند بخوابم، این موقع صبح انرژی دارم.

جونگین خندید و نگاهش کرد: از اونجایی که سر صبحه و اخلاق نداری جوابت رو نمی‌دم.

- درسته اگر جوابم رو بدی بیشتر از این حالم گرفته میشه.

لبخندش رو بیشتر کرد و گفت: خوبه که میدونی

-گشنمه و صبحانه با توئه.

-همون جایی که همیشه میریم وایستا تا یه چیزی بخوریم

- قهوه منو سیر نمی‌کنه گفته باشم!

جونگین چپ چپ نگاهش کرد.

- اونطوری نگاه نکن اون کیک‌های کوچیکی که کنار لاته می‌ذارن، فقط گوشه‌ی شکم یه بچه رو می‌گیره.

-الان به من گفتی بچه؟

قیافه‌اش رو جمع کرد و ادامه داد: نگران نباش.

شکم اندازه‌ی نهنگ تو رو سیر می‌کنم و نمی‌ذارم اینطوری بری سر کلاس و حال بقیه رو هم بگیری!

بعد از اینکه پیاده شدن و پشت میز محوطه‌ی جلوی کافه نشستن، جونگین برای سفارش رفت و بلافاصله بعد از برگشتنش، سفارششون آماده شد.

ولی از اونجایی که جونگین یه رگ تنبلی هم کنار با انرژی بودنش داره، سونگمین رو فرستاد تا سفارش هارو بگیره.