Her uykunuz sevdiğiniz kişiye söylediğiniz bir elveda olsaydı son gününüzü nasıl geçirirdiniz?
Safir Soykan, gözlerini açtığında bilmediği bir evrende buldu kendini. Kendine temiz bir sayfa açabileceğini düşünürken, rüyalarıyla geldiği bu evrene bi...
🎶Bölüm Şarkısı: İnsan gelir insan geçer, Sena Şener 🎶
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ben hayatın beni soktuğu bu oyunda ne olduğumu bilmiyordum ama bildiğim tek bir şey vardı o da kazananın ben olmayacağıydı.
Ben kendime olan inancımı, güvenimi... tam olarak nerede kaybetmiştim? Herkesin bir kırılma noktası vardı, benimkisi ne olmuştu?
Anlamıştım ki sorunsuz ne bir hayat ne de bir zihin vardı. Ben yeni bir bedene sahip olduğumda huzuru bulurum sanmıştım ama yanılmıştım, beni en çok yaralayan da buydu.
Bazen sadece kalbimi kıran ve beni güvensizliğe iten her şeye arkamı dönmek istiyordum. Ben bağırmak ya da kızmak istemiyordum, her zaman bu yolu seçiyor olmama rağmen ben gerçekleri öğrendiğim bu noktada her şeyden önce kaçabilmeyi istiyordum ama yeniden biliyordum ki ben kaçamayacaktım.
Ben kaçamayacaktım çünkü artık kaçtıklarım tarafından kovalanmak istemiyordum.
Kapıyı hızla açtım, neden ya da nasıl böyle bir şeye giriştim bilmiyordum ama daha birkaç dakika önce otoparkta yaşadığım korku beni saldırganlaştırmıştı. Ben gerçekleri istiyordum, saf gerçekleri. Kapı sertçe çarptığında ürkmedim ama içerdekilerin de beni duyduğunu biliyordum.
Otoparkta beni korkuya tetikleyen şeyin ne olduğunu bilmiyordum, gerçeklerden çok uzaktım ve bir kere daha gerçeklerden uzak durmayı kaldıramamıştım.
Benim yerimde başka birisi olsaydı şimdi yapacaklarımı yapar mıydı? Hiç sanmıyordum.
"Ilgaz!" diye seslendim içeriye, ses tonum nasıldı bilmiyordum ama yüksek olduğuna emindim, kulaklarımın çınlamasından duyamıyordum. Kalbim olması gerekenden çok daha hızlı atıyordu. İçimden bir ses "Yaptığı iyilikler için sus." diyordu ama nasıl susabilirdim ben bunu bilmiyordum. Yaptığı iyiliklerin sonu kötülüğüne mi ulaşıyor, bilmiyordum ve bilmediğim her saniye kalbim daha da sıkışıyordu.
"Ilgaz, neredesin?" Birkaç adım daha attığımda ortak alana gelmiştim, ilk göz göze geldiğim kişi Beste olmuştu. Beste bana kaşlarını çatarak bakıyordu, sanki her an kalkıp beni şirketten yaka paça atmaya hazır gibi duruyordu. Gözlerimi üzerinde çok gezdirmeden kafamı çevirdiö, salonda gözümü gezdirdiğimde Cenk ile de göz göze geldim ama Ilgaz ve Asya'yı göremiyordum.
Beste afallamış bir şekilde yüzüme bakıyordu. "Ne oldu, bir sorun mu var?" Kapı sesini ve yüzümü gördükten sonra sözcüklerini eleyerek seçmiş gibiydi.
Nasıl gözüküyordum... hiçbir fikrim yoktu ama umursamadım, tek istediğim Ilgaz ile görüşmekti. "Var. Ilgaz ile konuşmam lazım. Nerede o?"
Beste bana kaşlarını çatarak baktı. Kırmızı saçları ensesinde dağılmış, ışıktan parlıyordu. "Az önce mutfaktalardı, yanlarından çıktın ya?"
