Yıl 1993 İzmir'in unutulmuş hastenelerin'den birinde dünyaya gelmişim bazen kendi kendime keşke orada kalsaydım derim neyse devam edelim çeşme yakınlarında 7/24 deniz kokulu sakin eski fakat insanın içine huzur veren bir evimiz vardı.Annem sarı uzun saçları olan beyaz tenli (tatil kasabasında nasıl beyaz tenli olduğunu hep merak etmişimdir) hafif kilolu bir kadındı.Babam ise annemin aksine kumral siyah uzun saçları olan yapılı bir adamdı.Ben ise benim tabirimle ortaya karışıktı'm beyaz tenli siyah uzun saçlı orta boylu biriydim.
Ben de herkes gibi normal bir hayat yaşıyordum okula gidiyor arkadaşlarımla vakit geçiriyor saçmalıyordum ne okulun en cool ve gizemli çocuğu ne babasından şiddet gören (KADINA ŞİDDETE HAYIR) sorunlu bir çocuktum fakat rahat batıyordu işte her zaman keşif yapıyor bir macera peşinde koşuyordum.
Yolda yürürken bir anda aklıma saçma sapan fikirler geliyor ve hemen uygulamaya koyuyordum.Geçen hafta okulumun arkasındaki eve yeni biri taşınmıştı ve şans eseri bizim sınıfa düşmüştü Kumral siyah saçlı siyah postalları olan yazın sıcağında ceket giymiş bir çocuktu ahhh tanrım bu çocuğun sorunu neydi.Tanışmak için yanına gittim:
-Merhaba benim adım Hürşit (Güneş demek)
-Bak benim bir arkadaşa ihtiyacım yok tamam'mı buraya sadece biraz kalıcam o yüzden benden uzak dur Hürşit tamam'mı hadi şimdi toz ol.
Ahh.Hadi ama sadece selam vermiştim o gün okul bitmek bilmedi yanına giden küfrederek geri dönüyordu.Sonunda okul bitmişti yavaş ve düşünceli adımlarla eve yürüyordum.Yolda sıra arkadaşım serhat ile karşılaştım sohbet etmeye başladık:
Ben:Yeni çocukla tanıştın'mı ?
Serhat:Şu siyah giyinimli züppeylemi ?
Ben:Tabikide onunla başka sınıfa gelenmi var !
Serhat:A tamam anlaşılan yine macera peşindesin bu fastı geçsekte direk konuya girsek olurmu hadi anlat neyin peşindesin ?
Ben:Bu çocukta tuhaf bir şeyler olduğuna yemin edebilirim.
Serhat:Umarım 8.sınıfta olduğumuzun farkındasındır ve en son bu tarz gizemli bir konuda peşine takıldığımda bir ay haşlık alamamıştı bu yüzden başarılar.
Hadi ama en yakın arkadaşım beni fena halde satmıştı.Ama kararlıydım öğrenecektim burada fazla kalmayacaksa neden burada okula başlamıştı kafamda sorularıma yanıt ararken birden yolun ortasında durdum ve kendime dedimki. Beni neden ilgilendiriyor sadece giyimi farklı olduğu için bu ön yargı nedendi diye kendime kızdım ve yürümeye devam ettim.
Akşam saat 12 civarlarında okulun oradan aşırı yüksek bir ses duyduk İzmir kışları olan sessizliği kaybolmuş herkes ne oldu diye merak ederek okula doğru gitmeye başlamıştı.Bende babamla beraber gidiyordum yaklaştıkça duman çıktığını görebiliyordum yanımdaki bir kaç kişi kesin bomba veya tüp patlamıştır diyordu sonuçta başka ne olabilirdi.Biraz daha yaklaşınca dumanın ortasında mavi bir ışık gördüm babama dürtüp ışığı gösterdim babamsa ne olmuş diye sordu nasıl görmüyordu yanımdakilere sordum babamda bir anormallik vardı adamlarda ne olmuş sadece duman dedi.Hadi bu bir rüya olmalıydı çocuğa fazla kafa takmıştım buda bir rüyaydı kendime cimcik attım uyanmıyordum lanet olsun uyanmıyordum dumanların arasından mavi ışık her an daha fazla parlıyordu yapıcaktım ona gidicektim ama gitmelimiydim ? Burada kalsam ve yarın her şeyi unutsam olmazmıydı tabikide olmazdı yavaşça ve sessiz adımlarla ışığa doğru yürümeye başladım.İnsanların olduğu son noktaya gelmiştim kimse gitmeye dumana daha fazla yaklaşmaya cesaret edemiyordu.
O an o cesareti nasıl buldum bilmiyorum ama gitmekte kararlıydım ve arkama bakmadan ışığa koşmaya başladım artık o kadar yaklaşmıştım ki ışığa bakamıyordum ve bir hamleyle elimi uzattım bir an için kolumda hayatımın acısını hissettim daha sonra olanları ise hiçbir zaman hatırlayamadım.
BÖLÜM 1 SON
