Kurduğum hayaller hep siyahtı benim . Hiçbir zaman güzel birşey düşünmezdim , tek isteğim doktor olmaktı. Doktor oluncada sanırım insanları serum yerine uyuşturucu verirdim. mutlu değildim. Gülmek nedir bilmezdim. Adım Irmak. Ne kadar güzel değil mi? İnsana umut veriyor. Ama bana değil , çünkü ben ismimi bile sevmiyorum mutlu bir kişi olmak istemiyorum daha doğrusu istemiyordum...
İstanbul'da yaşıyorum ve istanbulu seviyorum ,nedeni ise sanırım serseri arkadaşlarımın olması ,motor yarışlarına katılmam ve sürekli alkol içmem . bir ara gerçekten düşündüm kendi kendime neden hergece isteksizce ağladığımı ,neden gülmeyi sevmediğimi, neden normal biri olmadığımı sordum kendime. Sonra yine cevabı kendim verdim, yurtta büyüyen bi çocukdan ne beklenirdi ki? Üstelik sürekli kaçan bir kızdan?.
Evet ,evet gerçekten sürekli kaçardım ve Can'ın yanına giderdim .
Can kim mi? Can benim kardeşim gibidir. Her sırrımı bilir hatta her üzülme sebebimi .
Her başım sıkılınca ona giderim. Öldürülmeye kalktığımda bile ona gittim .
Cidden öldürülmeye çalıştım. pislik bir çocuk, daha ufacıcık maksimum 14 yaşındadır . evet 14 yaşında bir çocuk tarafından öldürülmeye kalktım . nedenini bilmiyorum, merak ediyorum açıkcası..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Simsiyah Hayaller
FantasySimsiyah hayallerim vardı benim , gerçekleşmeyeceğini biliyordum ancak ilerliyordum , sadece ilerliyordum.