Childhood Series 1: Hate to Remember You (Completed)

Last Chapter

Regret.

That's what I'm feeling right now. Akala ko okay na lahat. Akala ko tapos na ang malungkot na parte ng buhay ko, pero may pahabol pa pala. Sana pala... Sana pala nakipag-usap na Lang ako sa kanya. Sana pala, Hindi na lang ako nagalit at inunawa na Lang siya.

Looking at my father's lifeless body inside the coffin. I broke down. I never imagined that his last call will be the last chance for me to talk to him. Sana pala sinulit ko na. Kung Alam ko Lang na ganito ang mangyayari, sana pala binaba ko na lang ang pride ko at di na nagalit sa kanya. Ang dami Kong Sana at Alam kung hanggang Sana na Lang ang mga iyon.

Why did you have to do that, dad?

Pabalik na kami ng Tagaytay kasama si tita Melanie ng makatanggap ko ng tawag kay mama.

"Yes, 'ma. Pabalik na po kami dyan." Bungad ko sa kabilang linya pero tanging hikbi ang naging sagot niya.

"'Ma, what happen? Bakit ka umiiyak?" Nag-aalalang tanong ko.

"Please, umuwi na kayo... Your dad.. Wala na ang papa niyo.."

"What do you mean Wala na ma? Did he left the country?"

Mas lumakas ang iyak nito at ramdam na ramdam ko na ang malakas na pagkabog ng dibdib ko. "He's dead.. wala na ang papa niyo.. iniwan na niya tayo.. iniwan na niya ako.."

Nang marinig ko ang sinabi niya ay natulala ako. Ilang minutong Hindi nagsink-in sa akin ang sinabi ni mama.

Is this a prank? Kakakausap ko Lang Kay Papa kanina ah?

Pagdating sa bahay ay agad Kong hinanap si mama. Natagpuan ko siya sa kuwarto niya habang akap-akap ang isang unan. Nakatulala lang siya sa kawalan habang patuloy na lumuluha.

Dinaluhan ko siya. "Ma.. it's a joke right..? Buhay pa Naman si Papa diba?"

Di niya ako sinagot at mas umalpas ang luha sa mga mata. No, no. He's alive!

Tumayo ako at kinuha ang susi ng kotse ko. Tinagka pa akong pigilan ni Mathius pero agad ko na itong pinatakbo patungo sa bahay ni papa.

Pagdating ko doon ay mas lumakas ang kabog ng dibdib ko. Ang daming tao, mostly mga kilala sa industriya.

"Manang..." Bulong ko at mukhang narinig niya ako at naluluhang yumakap sa akin.

"Wala na ang papa mo, hija... Wala na siya.."

Muli akong sumulyap sa kabaong ni papa habang patuloy na umaalpas ang luha sa aking mga mata. Hindi ko maiwasang sisihin ang sarili ko dahil sa nangyari. I know I am the one to be blame. Kung Hindi ko Sana siya pinagsalitaan ng masama ay baka hindi mangyayari ito.. Sana Hindi niya maiisip na kitilin ang sarili niyang buhay... Kasalanan ko ito..walang ibang dapat sisihin kundi ako lang..