Olivia Kadın Voleybol Takımı'nın yeni transferi olan Alisa Doran, yeni takımı için yaşadığı şehirden taşınarak İzmir'e yerleşir. Geride yalnızca eski takımını değil, ailesini ve arkadaşlarını da bırakmıştır.
Alisa, yeni hayatına ve yeni takım arkada...
Keyifle okuduğunuz bir bölüm olsun. 🙏🏻 Oy ve yorumlarınızı ihmal etmeyin lütfen.🌺
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Karşı takımın kullandığı servisi liberomuz olan Büşra harika bir şekilde karşıladığında topun bana geleceğinin bilinciyle hazır ola geçtim. Alvina, topu benim için kaldırdığında altı numaradan bir pipe attack gerçekleştirmek üzere sıçradım. Tabii topun bana atılacağını tahmin eden rakip takım üçlü bloğa kalkınca blok üstünden sol arka köşeye vurdum topu. Arka oyuncularından biri topu atacağım yeri sezerek kendini o tarafa atsa da topun yere değmesine engel olamamıştı.
25-19.
Set de maç da bizimdi.
Alvina küçük bir çığlıkla üzerime atladığında gülümseyerek etrafına doladım kollarımı. Diğer kızların ardından benchdekiler de etrafımızı sardıklarında hep birlikte zıplamaya başladık. Bu maçla ligin ilk yarısını bitirmiş olmuştuk ki aldığımız üç puanla liderlik koltuğuna Olivia'nın ismini yazdırmayı da ihmal etmemiştik.
Şimdi sırada şampiyonlar ligi maçları vardı ve dört gün sonra gruptaki ikinci maçımızı oynayacaktık.
Galibiyet fotoğrafımızı çektirdikten sonra taraftarımızın "Olivia, buraya!" seslerine daha fazla kayıtsız kalamayıp takımca tribünlere doğru ilerledik ve taraftarımız bizi alkışlarken biz de onları alkışladık.
Tabii tribünün en ön sırasında bulunan ve kendilerinden geçmişçesine hoplayıp zıplayarak arkalarındaki grubu gaza getiren Serkan-Halil ikilisine bakmaktan alkış bile yapamaz haldeydim. O kadar komiklerdi ki Alvina'yla omuz omuza vermiş kıkır kıkır gülüyorduk.
Taraftarla çekindiğimiz fotoğrafın ardından tribünün bir köşesine giderek formalarını uzatan birkaç kişinin formalarını imzalayıp onlarla fotoğraf çekindim. Birkaç genç kızın uzattıkları özel eşyaları da iltifatlarına teşekkür ederek imzaladığım sıra önüme bir kol uzandı. Gözlerimi kırpıştırarak yüzümden yalnızca birkaç milim uzaklıktaki damarlı kola baktıktan sonra kolun sahibini görebilmek için başımı kaldırdım.
"H-halil?"
Şaşkınca mırıldandığımda Halil genişçe sırıtıp önümdeki kolunu salladı. "E, aldığı yirmi üç sayıyla maçın en skoreri olan Son Sayı Bükücü Hanım; kolumu imzalamayacak mısınız? Kusura bakmayın, giyemeyeceğim için kadın forması alamadım kendime. Bu seferlik kolumla idare ediverin."
Biraz önce formalarını imzaladığım kızlar Halil'e hayran bakışlar atıp kıkırdarlarken gülerek başımı salladım ve elimdeki kalemi uzatıp koluna imzamı atarken "Erkek taraftarlarımız için de formalarımız var, biraz araştırsaydın keşke," diye mırıldandım.
Attığım imzaya küçük bir ıslık çalarak -genç kızların kıkırdayarak onu süzmeleri hoşuna gitmiş olacaktı ki şov yapmaya başlamıştı- "Kusura bakmayın, Alisa Hanım. İşten güçten araştırıp bilgi edinme fırsatım olmadı. Bir dahakine formayla gelirim," dedi.
