අතීතයට වඩා පැරණි අපේ ආදරේ...

මම හිටියෙ බැල්කණි එකේ පුටුවක් උඩ.. එතකොට එයා හිටියෙ, එයා හිටියෙ මගේ උකුල උඩ..සැපට මගේ උකුලෙ වාඩිවෙලා බැල්කණි එකේ වැටට කකුලකුත් තියාගෙන ෆෝන් එකෙන් යුද්ධයක් කර කර .. ඔවු මේ මගේ ඇම්බැට්ට පොඩි එකා.. එයාට අර අච්චර සැප ඇඳේවත් මේ තරම් සැපට ඉන්නෙ නැතිව ඇති.. ඉතින් ඒ ඉන්න විදිය මට අදාලම නෑ..එයා දැන් මගේ හුස්ම මායිමේ ඉන්නෙ..මට ඒ ඇති.. එයයි මගේ වත්කම.. මගේ එකම වස්තුව.. ඉතින් මේ මගෙ  උකුල උඩ ඉන්න පොඩි කොලුගැටයා දැන් මට මුළු ලෝකයක්..

එයාට ගේම් එක එපා වෙලා වගේ..එයා ඒ ඉන්න විදියටම මගේ පැත්තට හැරිල මං ඇඳන් ඉදපු ටී ශර්ට් එක ඇතුලට මූණ ඔබා ගත්තා.. සතියක් ඇතුලත අපේ ජීවිත වෙනස්වුන ඉක්මන..ඉතින් දැන් බේරෙනව බොරු.. දැන් සතියක් තිස්සෙ එයාගෙ මේ ලෝකෙ ආසම තැන මගේ ටී ශර්ට් එක අස්ස වුනාම, දැන් එයා එතන  නිදහසේ ඉන්නකොට  ඉතින් එයාට  ආයෙ ඔලුව උස්සන්න ඕන වෙන්නෙ නෑ පැය ගානකට උනත්. බොරු කියන්න ඕන නෑනෙ..එයා එහෙම ඉන්න එක තමා මට තියෙන ලොකුම සැනසීමත්..

එයාගෙ සිනිඳු අත අල්ලන් මම උන්නෙ ලොකු කල්පනාවක.. පහුගිය ගෙවුන දවස් මතක් වෙද්දි දැන් අපි දෙන්න ඉන්න තැන හීනයක් වගේ.. ඒත්  අදින් පස්සෙ උදාවෙන හැම දවසක්ම ගෙවෙන්නෙ මෙන්න මේ වගේ සැනසීමෙන්.. ඉතින් මං මොකටද විහිළුවටවත් ආයේ  ඒ හිතෙන් දුක් විඳපු කාලෙ මතක් කරන්නෙ.

ඒ හැමදේම වෙනස් වෙන්න පටන් අරන් වැඩි දවසක් නොවුනට අපේ කතාව අවුරුදු 20කටත් වඩා පැරණියි..

"අතීතයට වඩා පැරණි අපේ ආදරේ..
අපි දෙදෙනා හැඬූ හැඬුම් දනී සාගරේ"

ලාවට රූකාන්තගෙ සිංදුවක් ඇහෙද්දි මට හිතුනෙ ඒක මේ වෙලාවෙ අපිටම කියනවා කියලා.. මං තවත් ටිකක් තදින් මගේ පොඩි එකාව මගෙ ඇඟට තුරුල්කරගද්දි එයා ආයෙමත් තව ටිකක් හරි බරි ගැහිලා අර මහ ලොකු රාජකාරිය පටන් ගත්තා..නිකම් මගේ බඩට මූණ තියන් ඉදපු එයා දැන් ටික ටික හිමීට මගේ පපුව උඩට  එද්දි, මම හරිම සංයමේකින් එයාට ඕන එකක් කරන්න ඉඩදීල හිටියෙ..

දැන් කිසිම ගාණක් නෑ වගේ ඔහේ ඉන්න මේ පුංචි ප්‍රාණියා නිසා මං ගෙවුණු කාලය පුරාම තනියම විඳපු දුක මෙච්චරයි කියන්න බැරි තරම්.. මං ඇස් පියාගෙන ඒ අතීතය මතක් කරා..