Stuck

Hoofdstuk 1

De bel schalt over het plein. Ik loop gehaast naar mijn kluisje terwijl andere leerlingen al naar hun lessen slenteren. Ik prop snel mijn jas erin en de boeken die ik niet nodig zou hebben. Waarom ligt mijn nederlandsboek toch helemaal onderop?!
Onhandig rits ik mijn tas dicht en draai mijn kluisje op slot.
De zolen van mijn Allstars geven irritante piepjes, telkens als ze over de vloer schuiven. Waar moet ik eigenlijk heen? Aaargh, ik word zó gek van maandagochtend. Ik speur mijn tas door op zoek naar mijn mobiel. Er zit echt te veel troep in dat ding..
'Yeah', mompel ik hardop als ik hem zie liggen. 'Hé, Lishie', hoor ik pesterig achter me. Nee, niet híj op de vroege ochtend. Ik heb echt geen behoefte aan een gesprek met hem nu.. Niet dat ik dat ooit wel heb gehad.
'Donder op Nathan', roep ik dus maar terug. Ik hoor hem nog lachend iets zeggen over ochtendhumeur terwijl ik driftig verder loop.
Half-rennend zoek ik op waar we les hebben. Lokaal 211. Alsjeblieft niet.. Dat is op de tweede verdieping. Ik kijk vermoeid naar de trap, steek mijn middelvinger er even naar op, iets dat ik de laatste tijd een beetje te vaak naar voorwerpen doe, en loop dan naar de lift. Ik steek de liftsleutel in het gat en draai die een kwartslag om. Een gebroken been gehad hebben is altijd handig.
Al snel openen de metalen deuren zich en wandel ik de kleine ruimte in. De tweede bel klinkt door de school. Shit. Ik druk op het knopje met het getal 2 erop en de deuren sluiten tergend langzaam.
Op het laatste moment wordt er een versleten Adidas schoen tussen de deuren gezet. Een schoen die ik helaas erg goed ken. 'Wajooh, dat doet meer pijn dan verwacht', klinkt de bijpassende stem. Ik zucht geërgerd terwijl hij de deuren voor zichzelf openschuift. 'Thanks voor de', hij geeft me een overdreven knipoog, 'lift, Lish.'
'Je grappen zijn wel echt van topniveau zo op de vroege maandagochtend. En ik heet Alisha.'
De liftdeuren sluiten weer en Nathan drukt opnieuw de knopjes in. Eerst 3, dan 1, dan pas 2. Ik slaak nog een zucht. Het zou me niets verbazen als hij onderweg de stopknop ook nog een paar keer in zou drukken. Ik voel hoe de lift langzaam omhoog kruipt, naar de, jawel, derde verdieping maar liefst.
'Zozo, er heeft iemand een ochtendhumeurtje.' Met mijn hoofd op onweer draai ik me naar hem toe. Zijn blonde haren liggen warrig op zijn hoofd, of perfect in model, het is maar hoe je het bekijkt. Zijn blauwe ogen stralen, op zijn roodroze lippen speelt een geamuseerde grijns en op zijn lichtgebruinde huid is geen pukkel of vlekje te bekennen, afgezien van de paar moedervlekken die op de een of andere manier allemaal perfect op hun plek lijken te passen. Zijn scherpe kaaklijn niet te missen. Ja, hij was knap, maar oh zo verschrikkelijk irritant en dom. Ik heb nooit gesnapt hoe hij in godsnaam hetzelfde niveau als ik kon doen.
'Thanks!', zegt hij vrolijk terwijl hij met een hand in zijn nek tegen de muur aan gaat leunen. Ik kijk hem onbegrijpend aan. Als hij nog dommer naar me kijkt dan ik naar hem, maak ik nog een gebaar met mijn handen dat ik uitleg nodig heb.
'Heb je last van spastische aanvallen of wat?', vraagt hij met een doffe blik in zijn ogen.
*PING* We kijken allebei even op naar de 3 die boven de deur staat en vervolgens schuiven de deuren open. Even komt de mogelijkheid om toch de trap te nemen in mijn hoofd op. Neh, te veel lopen.
Ik rol met mijn ogen terwijl de deuren zich weer sluiten. Hij grijnst.
'Je zei 'thanks'', herinner ik hem. Hij kijkt me weer met die blik aan en even denk ik dat ik het maar beter kan laten gaan.
'Ja, je vindt me knap', zegt hij dan met een scheve grijns op zijn gezicht. Oh my god, mensen, applaus alstublieft. Nathan Hudson heeft vandaag mij, Alisha Kallister, begrepen! Er is een serieus wereldwonder gebeurd!
Wacht, wat?
'Nee, what the fuck', zeg ik, wetend dat mijn wangen rood kleuren.
Zijn antwoord is een arrogante grijns van oor tot oor. Arrogantie, nog zo een geweldige eigenschap van hem.
'Je moet niet zo staren als je niet wil dat ik het weet, Lish', grinnikt hij. Oh, hij weet niet wat 2+2 is, maar hij kan wel uit een blik opmaken wat mensen denken.
'Mijn fucking naam is Alisha. A-li-sha. Niet Lish of Lishlish of Lishie.'
'Oké, ik zal er de volgende keer aan denken.. Lishlish.' Hij spreekt het vreselijk langzaam uit en zijn linkermondhoek trekt alweer irritant omhoog.
Ik brom chagrijnig nog wat onverstaanbare woorden en kijk dan strak voor me uit. Het cijfer boven de liftdeuren verandert weer in 2, maar ik weet dat we eerst nog naar de eerste verdieping moeten. Ugh, Nathan met zijn stomme obsessie voor knopjes.
'Ja, ik moet toegeven dat de liftdeur er ook erg goed uit ziet.'
'Oké, dus nu kan ik niets of niemand meer aankijken zonder dat jij zegt dat ik het, hem of haar knap, sexy of whatever vind?', zeg ik met mijn grootste doodsblik op zijn gezicht gericht. Ach, waar verdoe ik mijn tijd aan. Ik ga deze discussie nooit winnen en dat weet ik maar al te goed.
'Dat zou ik niet weten, maar ik weet wel zeker dat je waar je nu naar kijkt erg knap en sexy vindt.'
De neiging om met mijn rode hoofd tegen de muur te gaan bonken is ontzettend groot, maar ik hou me in. Ik leg mijn wijs- en middelvingers op mijn slapen en sluit mijn ogen. Adem in, adem uit, Alisha. Adem in, adem uit.
'Ga je nu ook nog gewoon over me lopen fantaseren?' Ik heb mijn ogen nog steeds gesloten, maar de grijns die ongetwijfeld op zijn gezicht geplakt zit, kan ik bijna ruiken. Ik besluit hem maar gewoon te negeren, ookal voel ik hoe mijn neusvleugels trillen van ingehouden frustratie en woede.
*PING* Ik schrik op. We zijn op de eerste verdieping. De deuren openen wederom dramatisch traag, tonen ons de lege gang, en gaan weer dicht. Ik zou graag geïrriteerd willen zuchten, maar dat plezier gun ik Nathan niet. Zijn afwachtende blik blijft op mijn gezicht hangen, maar ik zeg en doe niets.
Na een tijdje kijkt hij nog steeds en ik word er bloednerveus van.
'Thanks!', imiteer ik hem.
'No problemo', antwoordt hij, ookal lijkt hij niet te weten waar ik op doel.
Ik had me voorgehouden niet te reageren, maar toch kan ik het niet laten om even met mijn ogen te rollen. De 1 schuift naar beneden om te veranderen in een 2. Verlossing! Dan drukt Nathan op de stopknop.
'Ik vond het wel gezellig hier', zegt hij met een grijns.
'Nathan, druk verdomme die knop weer in en laat me uit deze gevangenis!'
De grijns die op zijn gezicht geplakt zit wordt, voor zover mogelijk, nog groter.
'Dan wil ik eerst even afscheid van je nemen', zegt hij dramatisch. Hij spreidt zijn armen voor een knuffel. Ik wil protesteren, maar dan komt er een geweldig idee in me op. Met een glimlach op mijn gezicht sluit ik enthousiast mijn armen om hem heen.
'Het lijkt erop dat je daar lang op hebt gewacht', lacht hij.
'Nee, lieverd, ik wilde dít al heel lang.' Ik hef mijn knie op, waarna er een kreun van de pijn uit Nathans mond komt en hij een beetje ineen zakt.
'Arm kind toch', mompel ik, waarschijnlijk met een kopie van de grijns die hij net op zijn gezicht had.
'WAAR WAS DAT VOOR NODIG?!', schreeuwt hij.
'Wil je de knop zelf indrukken of zal ik het doen?', vraag ik met mijn liefste stem. Als ik geen antwoord krijg, loop ik langs de kermende Nathan heen en druk op het knopje. De 1 schuift weer verder naar beneden, maar blijft dan hangen. Een fractie van een seconde later vallen de lampen boven ons hoofd uit. Ik geef een gil, het is helemaal donker.
'Karma', grinnikt Nathan naast me, terwijl het noodlicht aan springt en een bijna griezelige witte gloed op zijn gezicht verschijnt. Perfect getimed, want griezelig is deze situatie zeker.
Ik kan wel janken, waarschijnlijk is de stroom uitgevallen en zit ik hier nog wel een paar uur.. MET FUCKING NATHAN HUDSON.

~•~•~
Daar is het dan, mijn eerste gepubliceerde hoofdstuk van mijn eerste gepubliceerde boek.
Heel erg bedankt voor het lezen! Laat vooral een reactie achter met wat je ervan vond.
Tips&tops zijn altijd welkom..