Lynth, gewoon Lynth (WORDT HERSCHREVEN!)

11.

‘’Wat bedoelt ze met ‘’Maar ook nu ik er niet meer ben’’?’’ vroeg Nohe. De conrector haalde even adem. ‘’Lynth heeft gisteravond… zelfmoord gepleegd,’’ zei de conrector. De ouders begonnen te huilen. ‘’Wat?’’ Nohe’s adem stokte. Lynth is er niet meer. Niet meer en niet minder. Gewoon weg. Dood. Het werd Nohe allemaal eventjes te veel. Ze smeet de kaartjes in de prullenbak en rende weg. Lynth was weg en het kwam door haar.

Nohe rende en rende tot ze bij het station kwam. Snel kocht ze een kaartje richting Amsterdam. Een uurtje later kwam ze aan in Amsterdam. Daar kocht ze een kaartje richting Parijs. En in Parijs een kaartje richting Spanje, en in Spanje een kaartje richting Portugal. Ze belde haar oma. ‘’Hallo lieverd,’’ zei oma. ‘’Hallo oma,’’ zei Nohe. ‘’Kunt u me op het station in Lissabon ophalen?’’ vroeg ze. ‘’Ben je in Lissabon? Je ouders hadden niks gezegd!’’ zei oma verbaasd. ‘’Ja, het is allemaal heel ingewikkeld en…’’ Nohe’s adem stokte weer. ‘’En?’’ vroeg oma. ‘’En daarom zal ik het u straks vertellen. U wilt me wel ophalen?’’ zei Nohe. ‘’Jaja, tuurlijk, mijn kind,’’ zei oma. ‘’Over een uurtje ben ik er, tot dan!’’ zei oma. Nohe ging zitten op een bankje. Ze liet alle gedachtes uit haar lichaam stromen. Eindelijk kwam ze tot rust.

Nohe begon te begrijpen waarom Lynth niet meer verder wilde. Maar alsnog vond Nohe het pijnlijk om over na te denken. Die arme Lynth, dacht ze. Maar telkens als ze aan Lynth dacht, was het alsof Lynth haar hoorde. Alsof Lynth helemaal niet weg was.

Na een maand ging Nohe gewoon weer in Nederland naar school. Ze wilde toch weer terug naar haar ouders. In de klas dacht Nohe nog een keer aan Lynth. Ze was er nog steeds heel zeker van dat Lynth niet weg was. Waarschijnlijk zat  ze nu gewoon in hoekje van de aula.