Gökyüzünde özgürce uçan bir kuş ve o gökyüzüne ateş eden bir savaşçının hikayesi.
Leyla özgür bir kuş, Ercüment vatanı için dağlara, taşlara gerekirse gökyüzüne ateş edecek bir savaşçcı.
Özgür kuşlar bir kafese hapsolur mu? Savaşçılar silahlarını...
Aramızda ki mesafeyi kapatıp yanına geldim. "Dün göremedim seni?"
"Sende beni iyice işsiz bellemişsin, asker adamız çalışıyoruz."
"Doğru nasıl unutmuşum bunu." Dedim sahte bir ciddiyet ile. "Benim hatam kusura bakma lütfen."
"Bu seferlik bakmıyorum." Dediğinde gözlerimi kıstım. "Çok mütevazisin gerçekten."
Bir şey söylemek yerine tebessüm etti. İçimde bir şeyler olduğunu hissettim. Sanırım dışarıda yağan kar tanelerinden kaç tanesi mideme kaçmıştı.
"Ama dün getirdiğim börekleri kaçırdın."
"Dün börek mi getirdin?" Diye sordu.
"Evet."
"Tüh ya üzüldüm bak şimdi."
"Üzülme, yine yaparım." Dedim. "Sözün olsun." Dedi işaret parmağını bana doğru uzatıp.
Gülerek konuştum. "Sözüm olsun."
"Kolay gelsin doktor hanım."
"Size de kolay gelsin komutanım." Diyip gülümseyerek yanından ayrıldım.
Revire girip kapıyı kapattım. Ceketimi çıkartıp, sandalyeye oturacağım sırada kapı hızla açıldı. Korkuyla yerimde sıçrarken "Vallahi gördüm!" Dedi Çağan.
"Neyi Çağan?" Diye sordum.
"Sizi."
"Biz?"
"Ercüment komutan ile seni işte kızım!"
Hızla yerimden fırladım. "Ya saçma sapan konuşmasana! Biri duyacak."
"Ya sen utandın mı sen?" Dedi Çağan. Yanaklarımı sıkarken kapı tekrardan hızla açıldı.
"Selam." Diyerek içeriye giren Hazal, Çağanı görünce kısa bir an duraksadı. "Yanlış bir zaman da mı geldim?"
"Hoşbulduk." Diyip masanın karşısında ki sandalyeye oturdu.
Ben gitmesi için Çağana bakarken Çağan Hazal'a bakıyordu.
"Leyla." Dedi Çağan yandan bir gülüş ile. Ben bu gülüşü biliyordum! Biliyordum ve şuan hiç görmemem gereken bir yerdi. Çünkü Çağan'ın birazdan yürümeye başlayacağı kız Levent yarbayın kızıydı. "Bizi tanıştırmayacak mısın?" Diye sordu.
Hazal başını kaldırmaya tenezzül bile etmeden bakışlarını Çağan'a çevirdi.
