Tarinio Castillion: Under His Means (COMPLETED)

Chapter 5

Amanda Colen

NAGISING AKO dahil sa paghaplos sa aking dibdib. Napaungol ako sa nakakahalinang pakiramdam na dulot nito. Kinusot kusot ko ang aking mga mata at humikab. Tumatama na sa'king mukha ang sikat ng araw mula sa bintana. May pumipisil at humahaplos pa rin sa dibdib ko.

Ilang sandali bago nag-sink-in sa utak ko kung sino ang katabi ko. Agad akong napabaling sa kaliwa at nanlaki ang mga mata nang makita ang natutulog na si Tarinio. Gigil ko siyang sinampal. "Napakamanyakis mo kahit tulog ka." Sa init ay kinurot ko ang sugat niya. Napadaing siya sa sakit. Nagdilat ng mga mata at nabalot ng pagtataka ang mukha.

"What are you doing here?" kunot noong tanong niya.

"Apartment ko 'to, ikaw ang dapat kong tanungin. What are you doing here? Bakit dito ka napadpad ng diyes oras ng gabi?" Tinaasan ko siya ng kilay. Nakatitig lamang siya sa'kin ng ilang segundo bago umayos ang reaksyon ng mukha.

"Naalala ko na." Inilibot niya ang tingin sa buong kwarto bago dumako sa sugat niya. "Bakit ako nakahubad? Inabuso mo ako 'no?" namamanghang tanong niya.

"Magpasalamat ka nalang at may konting malasakit ako sa kapwa kaya inalagaan kita at hindi hinayaang mamatay." Bumangon ako at kinuha ang first aid kit. "Ano ba kasing nangyari sa'yo?"

Hindi siya nakasagot. Umiwas lang ng tingin, inaasahan ko nang hindi niya sasabihin sa'kin ang totoong dahilan. "Napaaway lang sa kanto."

Umupo ako sa harap niya. "Lilinisin ko ulit ang sugat mo at pagkatapos nito makakaalis ka na, mas mabuting pagkagaling mo dito pumunta ka sa hospital at ipacheck ito dahil maraming dugo ang nawala sa'yo."

Hindi siya nagreklamo nang galawin ko ang sugat niya. "Ayos na ako, hindi ko kailangang pumunta sa hospital."

Tumango ako. "Ikaw bahala pero kung makikipag-away ka ulit sa susunod 'wag dito ang punta mo para hindi ka makaabala," mataray kong sagot.

"Nagkataong ito ang pinakamalapit." Nakatingin lamang siya sa bawat galaw ko. "Nag-aral ka ba ng courses related sa medicine or nursing? Mukhang sanay na sanay ka sa ginagawa mo."

Hindi ako nagpahalatang nabigla sa pagpuna niya. Umakto akong normal. Nagkibit balikat ako. "Nasanay lang ako na ako ang gumagamot sa mga taong may sugat sa probinsya namin lalo at wala kaming sapat na pera para pumunta sa hospital," I lied. Kay aga aga kotang kota na agad ako sa pagsisinungaling.

"Saang probinsya? I can talk to my mom, pwede siyang magpatayo ng public hospital sa inyo. Bayad ko sa pag-alaga mo sa'kin kagabi," walang pag-aalinlangang sagot niya.

"I know mayaman ka at ang pamilya pero 'wag ka nang mag-abala." Inilahad ko ang kamay ko. "Bayaran mo nalang ako sa pagpisil at paghaplos mo sa dibdib ko. Bawat dampi mo sa katawan ko may bayad." Iniligpit ko ang kit nang matapos kong palitan ang bendang nasa sugat niya.

"Ha? Wala akong maalala sa mga sinasabi mo," kaila niya. Sinamaan ko siya ng tingin.

"Palusot ka pa, magbayad ka," madiing sagot ko.

Tinaasan niya ako ng kilay. "Magkano?"

"Ten thousand."

Kinuha niya ang madumi niyang slacks sa upuang malapit sa higaan. Kinapa nito ang mga bulsa n'on. Ilang sandali pa ay napakamot ito sa batok. "Hindi ko dala ang mga cards ko. Sa susunod nalang, ilista mo muna." Ngumisi ito. "I can double the price." Bumaba ang tingin niya sa dibdib ko. Akmang kukurutin ko na naman ang sugat niya sa sobrang inis nang mabilis niyang mahawakan ang kamay ko. Pinagsiklop niya iyon kaya hindi ko mapigilang makaramdam ng pagkailang, gusto kong sigawan ang puso ko dahil sa pagwawala nito.