*Yetişkin okurlar için uygundur!*
Aramızdaki uzaklık 7 metre, bir birilerine tuşlanmış iki silah, her birinde bir mermi. Alaz bana doğru bir adım attı ve eş zamanlı olarak ben de ona doğru bir adım attım.
"Bu tetiğe aynı anda basarsak bile ilk ölen...
Bu hikayede bana eşlik ettiğiniz için teşekkürler...
Umarım beğenirsiniz...
Keyifli okumalar.📖
⌨⌨⌨
Ona olan hislerimi kendime bile gizlerken şimdi onunla yüzleşmek hiss edeceklerimin neler olacağını benim bile tahmin edememem beni korkutan tek şeydi...
********** 5. Hazine'den; "Yitirmeli ne varsa, başlamalı yeniden."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
5. BÖLÜM "KÜSMEK"
İçimde yeşeren sıkıntıyla Alaz'ın yanına, sığınağa doğru gidiyordum. Kafamın içi onun yanına gidersem ne olacak? Niye gidiyorum? Ne değişecek? Gibi sorularla dolup taşarken beni düşüncelerimden sıyıran çalan telefonum oldu. Göz ucuyla kimin aradığına bakarak derin bir nefes aldım ve açtım.
"Efendim Paydar."
"Gelmeyeceğinden emin misin?" Diyen sesi meraklı çıktı.
O görmese de kafamı iki yana sallayarak "Gelmeyeceğim Paydar, lütfen bu konuda ısrar etmesin kimse."
"Israr etmek için aramadım İzel sakin ol, sadece eğer gelmemekte kararlıysan Yüsra'yla gideceğiz diyecektim."
"Evet öyle gelmeyeceğim, çok dikkatli olun o zaman." Dedim.
"İyi tamam, bir şeye ihtiyacın olursa yanındayım." Her zaman kullandığı bu cümleyi yine kullanarak benim vicdanımı sızlatan derin bir nefes almama neden oldu.
"Biliyorum." Diyerek kapattım. Onların gidecekleri toplantı çok önemliydi, yani bizi bu güne kadar büyüten ve babalık yapan tek kişinin Sedat abi'nin gizli işlerinin başına geçecek olan kişinin belli olması günüydü.Gerçi buna layık en bariz kişi Kadir'di ama o bunu istemediği için Sedat abi de onun dşında hangimizi seçeceğine kendi karar vermişti çoktan.
Paydar'la konuşmamız bittikten sonra ben de sığınağa ulaştım ve iki katlı yıkık dökük, eski bir harabeyi andıran evimizin önünde durdum. Alaz'ın olduğunu düşündüğüm her tarafı siyahlarla kaplı arabayı görmemle gözlerimi kapattım ve kalbimin hızla çapmasına engel olmaya çalıştım. Bahçenin girişindeki tel çiti kaldırarak içeriye girdim, tahta merdivenlerin çıkardığı sesler eşliğinde ikinci kata ulaştım tahta kapı açıktı. İçeri girdim, görünürde hiçkimse yoktu.
Biraz daha içeriye girmemle onu kırılmış camın önünde dışarıyı seyrederken buldum. "Gelmezsin sandım." Diye konuşmasıyla irkildim.
Boğazımı temizleyerek "Belki gelmeyecektim, niye bekledin?" Sorduğum soruyu neden sordum bilmiyorum ama pek de umursamadan vereceği cevabı bekledim. Ağır haraketlerle bana doğru döndü, gözleri üzerimde gezindi ve bu yaptığı gerilmeme neden olsa da belli etmemeye çalıştım.
