The Heartthrob That Can't Walk

Chapter 22

“Omy, Son. Are you okay?” nag aalalang tanong ni mom.

“Yes, I’m fine.”

But Shane is not. Kanina pa siya tulog. Hindi pa rin gumigising. Normal naman ang pag hinga niya. Pero kinakabahan pa rin ako.

“Who did this? Nakita mo ba? Ipapapulis ko sila! Mga walang hiya!”

Nag tagpo ang tingin namin ni Mr. Tori. Mabilis akong umiwas at tiningnan si mom.

“They have mask. Maybe some frat, na bored siguro kaya nang trip.”

“Trip?!” she asked angrily, “you called that trip? You almost died! And look at Shane! She’s still not waking up. Putanginang trip ‘yan.” Ginulo niya ng buhok sa inis.

“Halikana, uminom ka muna ng tubig.” Hinila ni Mr. Tori si Mom palabas ng kwarto.

I look at the girl beside me. Why is she still a sleep? Ang sabi ng doktor ayos na siya. Pero hanggang ngayon tulog pa. I don’t get it.

Lunch came and she still the same. Mom force me to eat on bed. I read book after that. But in the middle of reading she hug my arm. Halos mapatalon ako sa init. She’s burning!

I called mom and Mr. Tori.

“Why? May masakit ba sayo?” tanong agad ni mom.

“No. It’s Shane. She’s so hot. I think kailangan na niyang dalhin sa hospital.” Nag aalalang sabi ko.

Mabilis na kumuha si Mr. Tori ng maliit na planggana at bimpo. Kinuha iyon ni mom at lumapit samin. Pinunasan niya ang buong mukha.

“Oh, shit. She really have a high fever.” Sunod ay ang leeg at dalawang braso. Ilamg beses niya ‘yong inulit.

“I’ll call a doctor. Para hindi na tayo mag byahe.” Pagod na sambit ng aking ina.

“Ako nalang muna mag pupunas sa kaniya.” Prisinta ko. She nodded.

Ilang minuto ang lumipas ay umalis na rin si mom. Nag paalam siya na matutulog muna. Wala pa siyang tulog simula kahapon. Tinapos niya pa kasi ang ibang mahahalagang trabaho. I’m sure she won’t go to work for now.

“Hmmm…” I heard her groan.

Humiga ako at tinabihan siya, “hey, ayos ka lang?” wala akong nakuhang sagot.

Kimuha ko ang bimpo. Naka tabi lang sa kama ang upuan na pinaglalagyan ng tubig. Pinunasan ko ulit siya. I saw relief on her expression. I continue doing that until I get tired. But I won’t sleep. I’ll watch her.

My eyes want to shut down. Hindi rin kasi ako nakatulog ng maayos.

“S-stanlly?” I immediately look at her. Her eyes were half open.

“I’m here. Are you okay?” I asked.

“Ang bigat ng ulo ko. Tapos…bakit ang lamig? Summer naman ah?” she asked weakly.

“You have a fever. You need to eat.” umupo ako, “I’ll get you some food.”

Hinawakan niya ang braso ko, “huwag na, hindi naman ako masyadong gutom.”

“You need to eat. Kahapon ka pa hindi kumakain.” Mariin kong aniya.

“Pero…ako nalang kukuha.”

“No! Don’t be stubborn, Shane. I’ll get you food.”

I struggled to fit myself on my wheelchair. Medyo inurong ko ng kaunti ang upuan para hindi ako mahirapang maka balik. Dumiretso ako ng kusina. Walang tao. I saw food on the table. Ito ang tanghalian namin kanina.