ძალიან მომინდა დამედო, მომენატრეთ მარგალიტებო 🖤 ძალიან პატარაა, მაგრამ იმედია მოგეწონებათ.
ალბათ ახალი ამბები გაიგეთ, არა ?
ყველაფერი რიგზეა, არ მოიწყინოთ💜💫
🌈
სადღაც დილის საათებში, როცა ხალხი მხოლოდ იმიტომ გამოდის გარეთ, რომ თავიანთი ძაღლები გაასეირნოს, ახალგაზრდა ყმაწვილი, ქოშინით მირბოდა მაღაზიებს შორის.
"ბამ, ბამ'ი !"- ადრე იყო, თუმცა მანქანები მაინც მოძრაობდა ქალაქში, ბიჭის ხმა მკაფიოდ ისმოდა. ისე იყო აღელვებული, ყურებში საკუთარი გულის ბაგა-ბუგი ჩაესმოდა.
მორიგი მაღაზიას ჩაუქროლა და მის კუთხეს, როგორც კი გასცდა, კიდევ ერთხელ დაიძახა.
"ბამ?!"- გასაკვირი იყო ის ფაქტი, რომ იგი შექრდა და მის ტუჩებს მხოლოდ,-"ოჰ!"- მარცვალი დასცდა.
მისკენ თავი, ძაღლის სიმაღლეზე ჩამჯდარმა მამაკაცმა მიბრუნდა. მის ხელებშუ, იმაზე უფრო მეტად პატარა ძაღლი მოექცია, რომელსაც ჩამჯდარი შესცქეროდა წუთის წინ.
ორივესთვის კი ისეთი უხერხული იყო ეს მომენტი, როგორც არასდროს.
ალბათ, ვერც ერთი ვერასოდეს იფიქრებდა იმაზე, რომ ოდესმე მათ თავს ასეთი რამ გადახდებიდათ.
თანაც შუა ქალაქში, ძაღლის გასეირნების დროს.
ერთმანეთს რომ შეხედეს, მაშინვე ორივეს გადაჰკრა რაღაც აღელვების მაგვარმა გრძნობამ და მაშინვე იმაზე დაიწყეს ფიქრი, როგორ სულელურად გამოიყურებოდნენ ამ წამს.
თითქოს ორივემ დაიმორცხვა და ეუცნაურა, ასე მოულოდნელად შეხვედრა, თუმცა სრულიად უცნობები იყვნენ ერთმანეთისთვის.
მაგრამ ამისდა მიუხედავად საშინლად მოეწონათ ერთმანეთი, იმ წამიდან, რა წამისაც ერთმანეთი დაინახეს.
მამაკაცი ლამაზი იყო, თან საოცრად, ეს შორიდანაც შეამჩნია ბიჭმა.
გრძელი, ყავისფერი მოსასხამი ეცვა, კლასიკური შარვალი და კლასიკური, მეტად უცნაური ფორმის ფეხსაცმელი, ასევე ღია ყავისფერი შარვალი და სადა თეთრი ზედა.
ასეთი სტილის სამოსი მას ასაკს მატებდა.
