Heiresses to Gangsters

Chapter 16: We're doomed-not really

BEA

"Ay," napatingin si Chris sa akin, "May nakalimutan ako."

"What the heck, Bea? We're already 800 meters away from your house," nagtama ang mata namin sa rearview mirror, inirapan niya ako habang siya ay nagmamaneho.

"No. I forgot to call Jaz and tell her that we're going to China."

"Then call her now," she imperatively said.

I fished my phone out of my pocket and started calling her.

"Hello, hello, hello?" Sabi nito, "What's up, Bea?"

"Magbihis ka na ng pang airport," sabi ko, "Susunduin ka na namin."

"Huh? Paano sina mom and dad?"

"Napaalam ka na namin."

Binababa niya na agad yung phone.

-

We arrived at MIA (Miguel International Airport) at 2:00 AM. Pang gabi kasi yung time nung flight namin papuntang China para umaga kami makakadating doon. Why are we going to China? Binigyan kasi kami ng 5 days vacation nung head ng school namin dahil Nasa top five kaming apat. Mukhang hindi makakapunta yung isa dahil nagkasakit ito.

"Of all the countries, why China?" Tanong naman ni Jaz. Hindi namin siya pinansin. Magrereklamo lang yan ng magrereklamo.

Hindi naman umimik si Chris. Ano na naman ba ang pinaplano nito?

Chineck na nila yung mga carry on bag namin tapos sinensor yung luggages namin. They also stamped our passports. Parang 1 hour pa ata ang nakalipas bago kami makapunta at makaupo sa loob nung eroplano. We're sitting on the first class section.

Katabi ko si Sohe sa upuan since ayaw kong katabi si Jaz dahil maingay siya tapos hindi pa marunong mag earphones pag nakikinig sa music. Nagbato-batopiks pa kami ni Chris kung sino makakatabi ni Jaz and since panalo ako, maswerte akong katabi ko ay kalmado hindi tulad nung isa diyan na parang gorilla na nagwawala kung matulog, Ang lakas humilik!

"Ladies and gentlemen, welcome to Incheon International Airport. Local time is 6:32 AM and the temperature is 18 degrees celsius—"

Nanlaki yung mata ko. Incheon? Hindi ba sa South Korea 'yon? Akala ko sa China kami?

"On behalf of Miguel International Airlines and the entire crew, I'd like to thank you for joining us on this trip and we are looking forward to seeing you on board again in the near future. Have a nice day!"

"Why are we here?" Narinig ko ang kalmadong boses ni Chris. Pero alam ko galit na yan.

Nakita ko si Sohe na pinipigilan si Chris.

"Ms. Lee, please calm down." Sabi nung isang flight stewardess, "We'll explain everything."

Nagkakainitan na dito pero si Jaz; she's still sleeping. Kinuha ko yung DSLR ko at pinicturan siya na may flash pa. Para naman magising siya pero wa epek.

Bumalik si Chris sa inuupuan niya. Nagising naman nang tuluyan si Jaz nang biglaang nagdabog si Chris. Galit talaga siya.

"Sohe," Humarap ako kay Sohe, "Mind explaining?"

"Dito tayo pina-book ng mommy ni Chris." Tumingin siya sa baba, "Bawal tayong pumunta ng China. Her mom strictly said that."

I sigh, I knew it. Ang over-protective kasi ng tita ni Chris.

Dahil tita ang sinabi ko ay tita naman talaga ni Chris ang tinatawag niyang mom. Nang mamatay ang totoong mom ni Chris ay inampon siya ng kapatid ng nanay niya since wala naman itong anak. She also insists Chris to call her mom.