Repressions
2009-2010
I remember what my father wrote for me when i attended the retreat at don bosco canlubang “Dear anak someday i won’t be there to be with you, anak alam ko malapit na dumating ang panahon na kung saan tayong dalawa ay tuluyan ng maghihiwalay. Pero sana tandaan mo na akung ano man ang mangyari sayo sa buhay mo wag kang matutong umiyak.. matuto kang humarap sa lahat ng problema katulad ng tatay mo.”
I graduated my Gradeschool Studies with only him as the successor of all my achievements.. he smiled at me sayed on that day that he wished to see me graduate on highschool. He said “ anak saan mo ba talaga balak mag-aral, Kakayanin ko pa naman kung sa DBTC ka ulit mag-aaral, matutulungan ka naman ni kuya Jj kung magaaral ka sa La sale” i answered back “this time tatay, siguro kayak o na ang sarili ko..mag aaral ako dun sa skwlahan na madalas kong nadadaanankapag papasok ako.. there i would make a difference .. Jimenez tayo diba sa lahat ng aspeto tayo maipagmamalaki” my father cried and said “sana anak nandun ako kapag nagawa mo na yang sinasabi mo.. alam mo maswerte ako at kahit naghirap tayo ng ganito hindi ka nawala sa tabi ko. Pangako ko sayo anak na pilit kong gagawin ang lahat para lang makapagtapos ka at magkaroon ng magandang buhay,,, wag ka tutulad sakin , kung ano ang mga kamalian ko sa uhay sana ikaw ang maging paraan upang mapaawad nila ang mga kasalanan ko ..”.
The time we brought my father to the hospitalaton july 19 2010 i was optimistic, sabi ko pa “tay simple lang na ubo yan... hindi ka naman mawawala sakin..”. I was there every night para bantayan sya..
Pero on that day na namatay sya.. malaki ang pagsisisi ko dahil sa huling hininga nya patuloy nya pa rin akong hinanap... hiniling nya n asana wag akong pabayaan ng mga magkakapatid...
It’s been two years.. siguro pilit ko na binura ang mga alalaala na ito, dahil ayoko na makaramdam ng kung anumang emosyon pero pilit nitong binagsak ang aking pansariling pananaw sa buhay,,, at some point i wish HE was still here kung sakali hundu siguro ako nagkakaganito,,,
Maamin ko na marami akong pagkukulang,, palagi sya andyan sa tabi ko...
Hindi ko sya nagawang pasalamaan ng ganun..
Masyado rin akong nagging makasarili sa huling mga araw ng kanyang buhay,,,
Kaya pilit kong tinangal ang lahat ng emosyon sa puso ko...
Pero bakit ganun... sabi mo wag aong umiyakkapag nahihirapan ako.. pero ngayon naiyak ako dahil naalala ko na palagi ka ikaW lang ang nasa tabi ko salahat ng panahon...
Ou nga pala... Simple lang naman tong sulat na ito pero sana Makita mo itong ala-ala ko..
Pa naging soundroom technician, computer technician na ko.. pero bakit ganun, nakuha k na ang gusto ko sa buhay pero may kulang...
Dahil bas a pilit kong inalis ang mga nararamdaman ko.... alam mo bat ay.. sa panahon na ito onti onti ko nang naibabalik ang mga emosyon ko na nawala.. natututo na rin akong tumayo sa mga sarili kong paa.. actually may diskarte na nga ako sa buhay,, naranasan ko na rin kung paano ka magmahal.. natuto na rin ako magmahal.. di naman katulad ng paraan ng katulad sayo.. pero pinapangako ko na mamahalin ko SYA ng katulad ng pagmamahal na pinakita mo sakin.. yung hindi humingi ng kahit anu mang kapalit...
J masusundan ko rin yung mga golden age mo... siguro malagpasan pa.... pangako ko sayo... baling araw maipagmamalaki mo rin ako....
