final bölümü hazırdı, bekletmek istemedim. bir önceki bölümü atlamayın. son defa yıldıza basıp yorum yapmayı unutmayın. iyi okumalar. <3
efe, kartal'ın düğün davetiyesini yırtıp attı. tayininin izmir'e çıktığını görünce derin bir iç çekti. bavulunu hazırlamak için emniyetten ayrılıp arabasına ilerlediğinde, sileceğe takılmış bir mektup zarfı gördü.
merakla aldı. içini açtığında, eski bir telefonla telefonun üstüne yapıştırılmış sarı post-it'i gördü. üstünde yazanı okudu.
telefondaki ses kaydını oynat.
kartal'ın yazısıydı bu... yutkundu efe. kartal, buraya kadar gelip ona bunu mu bırakmıştı? son defa görüşmemişler miydi? neler oluyordu?
arabanın içine bindi. telefonu açıp ses kayıtları kısmına girdiğinde, iki dakikalık bir ses kaydı gördü. gözlerinin dolmasını engelleyememişti. o konuşmanın üstünden geçen koca üç ay vardı, bu üç ay içerisinde kartal'dan hiçbir haber alamamıştı.
sabah düğün davetiyesi gönderilmiş, şimdi de bir kayıt bırakılmıştı.
elleri yine titremeye başlamıştı. ufak bir küfür savurdu efe. belki de artık bu meslek ona ait değildi; tıpkı bu şehrin ve kartal'ın olmadığı gibi.
düşüncelerini zihninden uzaklaştırarak ses kaydını başlatıp dinlemeye başladı.
"efe, komiser... efe'm. bana sevilmeyi öğrettiğin için teşekkür ederim. ama ben yapamıyorum. her anım seninle. her günüm seninle. babamın alkolünden de gelip sana sığındım, çocukluk travmamdan da. koca istanbul da her anım seninle. sensiz, hiçbir yere gitmemişim. hiçbir yeri gezmemişim. birlikte oturmuşuz sahildeki o bankta; tek başıma oturmaya gücüm yetmedi."
gözlerinden akan yaşları durdurma gereği duymadı efe.
"başka şehre gitsem, anılar bırakmaz peşimi. bırakmıyor. dayanamıyorum. katlanamıyorum. sensiz üç ay içinde her şeyi kaybettim elimden. paramı, var olan ailemi, arkadaşlarımı... uzaklaştırdım kendimden. şimdiyse nasıl yaşanır bilmiyorum."
"sabah eline ulaşan düğün davetiyesini hırslanıp yırtıp atmışsındır, bakmamışsındır adrese. sen bunu dinlerken, ben çoktan kara bir örtünün altında uyuyor olacağım. benim düğünüm, seninleyken geçirdiğim mutlu hatıralarımdı. üstüne kimseyi koyamadım."
hayır diyerek düşündü efe. lütfen kartal, yapmış olma bunu.
"çok konuştum... fazla konuşmanın artık anlamı yok, dimi komis-"
kartal, ses kaydında acıyla gülüp düzeltti.
"efe. dimi efe? hoşça kal. artık, son defa iyi bak kendine. çünkü ben bakamadım. yorulduğumda sana sığınamadım ve dayanamadım. yapamadım. damatlığım, üstümdeki kara örtümdür. toprak demeye varmıyor içim; karanlıktan korkarım, vazgeçerim diye."
"hoşça kal, efe. bu sana son vedam. ben seni hep sevdim."
efe, kartal'ın mezarını bulduğunda hiçbir şey yapamamıştı.
bu kurguda benimle olan herkese sonsuz teşekkürlerimi iletiyorum. uzatabilirdim, ama yapmadım. bazı aşklar mutlu bitmez. bilmediği şeyi de yazamaz insan. başka bir sonda görüşmek üzere! <3
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
